Λίγο πολύ, όλοι αγαπούμε τον παλιό, «καλό» όπως συνήθως λέμε, ελληνικό κινηματογράφο. Ιδιαίτερα τις κωμωδίες του. Κι αυτό, διότι μέσα από το όχημα της κωμωδίας, εμπνευσμένοι συγγραφείς παρουσίαζαν με χειρουργική ακρίβεια την ανατομία της ελληνικής κοινωνίας της εποχής τους, η οποία έχει μεταβληθεί πολύ λιγότερο απ’ ότι νομίζουμε. Ιδιαίτερο προσόν εκείνων των παλιών κωμωδιών, ήταν η δημιουργία πραγματικών χαρακτήρων, χαρακτήρων με σάρκα και οστά, που μπορούσες να τους αναγνωρίσεις στην καθημερινότητά σου. Τούτες οι εκλογές έχουν, πιστεύω, έντονο το άρωμα του κινηματογράφου εκείνου.
Ένας από τους αγαπημένους μου χαρακτήρες είναι ο Γκρούεζας. Οι περισσότεροι θυμούνται τον Λάμπρο Κωνσταντάρα ως Μαυρογιαλούρο, στην εκπληκτική ταινία «Υπάρχει και φιλότιμο». Λιγότεροι θυμούνται την εξαίσια απόδοση του «ανθρώπου- τρωκτικό» που μας προσέφερε ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος. Φανταστείτε τον Γκρούεζα υποψήφιο δήμαρχο, και μάλιστα απέναντι στο κόμμα που υπηρετούσε από παιδί, όπως λέει. Γίνονται αυτά τα πράγματα; Στο ακόλουθο βίντεο υπάρχουν αποσπάσματα από τρεις ελληνικές ταινίες. Δώστε, αν θέλετε, προσοχή στο κομμάτι από 7:04 έως 8:12, και απολαύστε τον Γκρούεζα καθώς περιγράφει μια πραγματικότητα που υπάρχει αναλλοίωτη μέχρι σήμερα.
Στο προηγούμενο βίντεο υπάρχουν αποσπάσματα από την ταινία «Θανασάκης ο πολιτευόμενος». Πρόκειται για μία εξαιρετική ηθογραφική ταινία, σχετικά με την προσπάθεια του Θανασάκη, που μόλις επιστρέφει από τις σπουδές του στην Ελβετία και χωρίς να έχει ποτέ εργαστεί, αποφασίζει να κατέβει στις εκλογές για να «υπηρετήσει» την πατρίδα. Για να μπορέσει να ανταπεξέλθει στις οικονομικές ανάγκες του προεκλογικού αγώνα, προχωρά σε οικονομική αφαίμαξη του κουνιάδου του. Ευτυχώς που στα δικά μας δεν υπάρχουν τέτοιες περιπτώσεις πολιτικών. Δε φαντάζομαι να διαφωνείτε;
Ένας άλλος αγαπημένος χαρακτήρας, και αυτός ερμηνευμένος από τον Παπαγιαννόπουλο, είναι ο Σκούταρης, από την ταινία Τζένη Τζένη. Χαρακτηριστικός τύπος κομματάρχη που κρατάει στο χέρι του ένα ολόκληρο νησί και αλλάζει στρατόπεδο με χαρακτηριστική ευκολία, μόλις μπει στη μέση το οικογενειακό όφελος. Πάλι καλά που εμείς δεν έχουμε κομματάρχες, πολλώ δε μάλλον από εκείνους που αλλάζουν απόψεις ανάλογα με τη φορά του ανέμου και των προσωπικών τους συμφερόντων.
Το τελευταίο βίντεο δεν είναι ευθέως πολιτικό. Θα μπορούσε όμως να χαρακτηρίσει μια μερίδα πολιτών που διαρκώς παραπονούνται για την «άδικη κοινωνία, που άλλους τους κατεβάζει κι άλλους τους ανεβάζει στα Τάρταρα». Τύχη αγαθή μας γλίτωσε από εκείνους που συνέχεια «κλαίνε» για τα «ξένα χέρια» και τα συναφή. Ή μήπως δεν γλιτώσαμε;
Ελπίζω να διασκεδάσατε, κι αν κατά λάθος διαπιστώσατε ομοιότητες με πραγματικά πρόσωπα και καταστάσεις, πρόκειται περί σατανικής συμπτώσεως και αποποιούμαι την ευθύνη!
