Γκρίζες μέρες, μαύρες σημαίες

Γκρίζα και φονική σαν τον καπνό η μέρα που έφυγε. Η οργή, η θλίψη, η αγωνία και η αηδία έγιναν βουερό ποτάμι που φούσκωσε και πλημμύρισε τους δρόμους. Σ’ έπιανε δέος όταν έβλεπες τον κόσμο που διαδήλωνε. Πού ήταν αλήθεια όλος αυτός ο κόσμος; Πόσα χρόνια πριν έπρεπε να έχει βγει στους δρόμους για να σταματήσει τον κατήφορο που μας έφερε εδώ; Αν υπάρχει ένα κέρδος από την σημερινή μας κατάντια, σκεφτόμουν, είναι όλος αυτός ο κόσμος. Κι έπειτα… Εμφανίστηκαν οι ποντικοί με τις κουκούλες. Τρεις νεκροί προστέθηκαν στον ζοφερό κατάλογο των αθώων θυμάτων της τυφλής, της παράλογης, της ατελέσφορης βίας. Ήταν οι δράστες βαλτοί; Προβοκάτορες; Γιαλαντζί αναρχικοί; Ας τους πει ο καθένας όπως θέλει. Για μένα ήταν απλώς δολοφόνοι. Ή μάλλον, όχι μόνο δολοφόνοι. Και φασίστες. Γιατί όποια κι αν ήταν τα κίνητρά τους, κατάφεραν να φοβίσουν τον κόσμο. Κι η μόνη ελπίδα του ξοφλημένου συστήματος που μας κυβερνά, είναι να μείνει ο κόσμος κλεισμένος στο καβούκι του από φόβο.
Γκρίζες και φονικές σαν το μολύβι οι μέρες που έρχονται. Από την Κυριακή σκεφτόμουν κι έλεγα, ότι τις χθεσινές εικόνες θα τις δούμε μετά τον Ιούλιο. Όταν πια η επιδρομή στα εισοδήματα των εργαζομένων θα έχει γίνει αισθητή στην πράξη. Φευ! Έφτανε και μόνο το άκουσμα των μέτρων για να ξεσπάσει η οργή. Τι θα γίνει όμως όταν θα λείψουν τα λεφτά από την τσέπη; Όταν τα δάνεια και οι επιταγές δε θα μπορούν να πληρωθούν; Εδώ και ενάμιση χρόνο οι πιο διορατικοί γράφουν. Έλεγαν ότι όταν οι πατεράδες θα αρχίσουν να χάνουν τις δουλειές και τα σπίτια τους, ο Δεκέμβρης του 2008 θα μοιάζει με παιδικό παραμυθάκι. Σιγοψιθυρίζει ο κόσμος στους δρόμους, τις πλατείες και τα καφενεία ότι τα χειρότερα δεν τα είδαμε ακόμη. Κι όσοι δεν βγήκαν χθες στο δρόμο, κι ήταν πολλοί, ήδη ετοιμάζονται για την επόμενη φορά. Από πάντα το κράτος ζητούσε από το λαό θυσίες, με την υπόσχεση ενός καλύτερου μέλλοντος. Και κάθε φορά, συνειδητά ή αναγκαστικά ο λαός τις έκανε. Τώρα όμως ο κόμπος έφτασε στο χτένι. Τις θυσίες άρχισε να τις απαιτεί ο λαός. Όλοι αυτοί που νόμιζαν ότι θα τον κρατούν αιωνίως υπνωτισμένο με άρτο και θεάματα, θα βρεθούν στην αρένα. Να είναι σίγουροι ότι το πλήθος δε θα ησυχάσει αν δεν δει αίμα. Το δικό τους. Δεν το εννοώ κυριολεκτικά. Αλλά ποιος θα εκπλαγεί πια από ένα τέτοιο ενδεχόμενο;