Πολλά θέλω να γράψω, όμως πάντα κάτι περισσότερο επείγον προκύπτει και το αμελώ. Αυτή τη φορά η οργή με έπνιξε. Η επίθεση Ισραηλινών κομάντος στην αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας της οργάνωσης "Ελεύθερη Γάζα" δεν ήταν απλά δολοφονική. Ήταν ξεκάθαρα πειρατική. Δεν μπορεί να χαρακτηριστεί διαφορετικά η επίθεση σε πλοία που πλέουν σε διεθνή ύδατα, η κατάληψή τους, η δολοφονία επιβατών τους, η κατάσχεση των εφοδίων τους και η σύλληψη πληρωμάτων και επιβατών. Τούτη τη φορά, αυτό το κράτος τρομοκράτης, που με την ανοχή -ου μην και συνενοχή- της διεθνούς κοινότητας περιφρονεί το διεθνές δίκαιο, χλευάζει κάθε είδους κανόνες και αδιαφορεί για τα ανθρώπινα δικαιώματα, ξεπέρασε τον εαυτό του.
Και η ελληνική κυβέρνηση, δουλική, αφασική και ανερμάτιστη δήλωσε ότι «Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για αυτή την έκταση της βίας, την οποία καταδικάζουμε». Τι λέτε ρε; Τι λέτε; Δηλαδή, αν χρησιμοποιούνταν λιγότερη βία θα ήταν δικαιολογημένη και αποδεκτή; Η κατάληψη πλοίων υπό ελληνική σημαία από ξένη στρατιωτική δύναμη σε διεθνή ύδατα μπορεί να είναι αποδεκτή; Πλάκα μας κάνετε;
Ντροπή, φρίκη, αίσχος και αηδία. Να απαιτήσει τώρα η ελληνική κυβέρνηση από τους Ισραηλινούς διπλωμάτες να κυκλοφορούν μόνο με πειρατικά καπέλα, καλύπτρες στο ένα μάτι και γάντζο στο χέρι. Αλήτες, δολοφόνοι, τρομοκράτες, πειρατές. Ντροπή σας.
Δευτέρα 31 Μαΐου 2010
Παρασκευή 14 Μαΐου 2010
Τρεις οι Δήμοι στην Πιερία
Σύμφωνα με το νομοσχέδιο που κατατέθηκε σήμερα προς ψήφιση στη Βουλή, τρεις (3) θα είναι τελικά οι Δήμοι στην Πιερία. Τελικά αποδείχθηκε άλλη μία φορά ότι τα παπαγαλάκια προκαλούν θόρυβο αντιστρόφως ανάλογο του πολιτικού τους μεγέθους. Στενοχωριέμαι μόνο που δεν πρόλαβα να επιχειρηματολογήσω υπέρ των τριώ Δήμων. Ϊσως το κάνω αναδρομικά...
Τρίτη 11 Μαΐου 2010
Απόψεις για το σχέδιο "Καλλικράτης"
Το πλέον φλέγον θέμα της τοπικής ειδησεογραφίας τις τελευταίες μέρες είναι το πόσους δήμους θα έχει τελικά η Πιερία μετά την ψήφιση του νέου νόμου. Ρεπορτάζ, άρθρα, απόψεις, γενικές συνελεύσεις, συλλογές υπογραφών, εγκλήσεις και αντεγκλήσεις δίνουν ένα πολύ ενδιαφέρον, αν και όχι πρωτόγνωρο, χρώμα στον τοπικό τύπο και την μπλογκόσφαιρα. Παρακάτω, αναδημοσιεύω δύο εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους τοποθετήσεις σχετικά με το θέμα, μαζί με τον σύνδεσμο για την αντίστοιχη πηγή. Ελπίζω να έχετε την υπομονή να τις διαβάσετε.
Να ζει κανείς ή να μη ζει;
(σ’ ένα ορεινό δήμο με 5 τσομπαναραίους και έναν δημαρχάκο)
Σαιξπηρικό ερώτημα που μένει ακόμη χωρίς απάντηση. Επίκαιρο όμως, μεταφορικά μιλώντας, στην περίπτωσή μας με την επιχειρούμενη συγχώνευση δήμων στο πλαίσιο της μεταρρύθμισης που φέρνει ο «Καλλικράτης».
Μας αφορά ως νομό ....Πιερίας στο βαθμό που ο νομοθέτης άφησε περιθώρια για την επιλογή ανάμεσα σε 4 δήμους με την δημιουργία ορεινού δήμου προερχομένου από την ένωση των σημερινών δήμων Πέτρας και Πιερίων εις σάρκα μία είτε σε 3 δήμους με την απορρόφησή τους από τον κεντρικό δήμο Κατερίνης ο οποίος παρεμπιπτόντως απορροφά τους νυν δήμους Ελαφίνας, Παραλίας και Κορινού.
Σωρεία απόψεων κατατίθενται στο τραπέζι του δημόσιου διαλόγου, εντός και εκτός αρμοδίων ή όχι οργάνων, που εκφέρουν άλλες φορές τεκμηριωμένες απόψεις και άλλες άναρθρο λόγο, με ένα όμως κοινό χαρακτηριστικό, καμία άποψη έως σήμερα δεν φαίνεται να βασίζεται σε δεδομένα της περιοχής μας, δεν αναπτύσσει τα οικονομικά στοιχεία εκατέρωθεν των δύο απόψεων. Αυτό όφειλε βέβαια να το κάνει η πολιτεία δίνοντας στη δημοσιότητα τα στοιχεία εκείνα που την οδήγησαν στην κατάρτιση των δύο προτάσεων για την Πιερία. Όφειλε επίσης να εξηγήσει τους λόγους που την οδήγησαν να προσφύγει στην γνώμη της τοπικής κοινωνίας μόνο στην περίπτωση του ορεινού δήμου και όχι στους υπόλοιπους. Μέρος από αυτό το έλλειμμα επιχειρούμε να καλύψουμε με την παρούσα άποψη.
Επιστροφή στα θεμελιώδη
Κεφαλαιώδες ζήτημα για να επιλέξει κανείς τη μια ή την άλλη πρόταση είναι η βιωσιμότητά της και κατά πόσο αυτή στηρίζεται στην οικονομική ανάπτυξη.
Η βιώσιμη ανάπτυξη προϋποθέτει ανάπτυξη των παραγωγικών δομών της οικονομίας παράλληλα με τη δημιουργία υποδομών με ευαίσθητη στάση απέναντι στο φυσικό περιβάλλον και στα οικολογικά προβλήματα. Η βιωσιμότητα προϋποθέτει ότι οι φυσικοί πόροι υφίστανται εκμετάλλευση με ρυθμό μικρότερο από αυτόν με τον οποίον ανανεώνονται, διαφορετικά οδηγούμαστε σε περιβαλλοντική υποβάθμιση.
Υπό αυτή την οπτική γωνία κανένα απολύτως ρόλο δεν παίζει για την κατάκτηση ισχυρής αειφορίας το μέγεθος του νέου πλούσιου σε φυσικούς πόρους δήμου παρά το μόνο ζήτημα που πρέπει να αντιμετωπιστεί επιτυχώς είναι το βασικό οικονομικό πρόβλημα που συνίσταται στη στενότητα των σημερινών οικονομικών πόρων και αυτό είναι το μόνο αληθινό πρόβλημα.
Οι άνθρωποι επιθυμούν περισσότερα από όσα μπορούν να ικανοποιήσουν με τους διαθέσιμους πόρους τους.
Το πρόβλημα της στενότητας των πόρων έχει ως αποτέλεσμα την κατανομή των πόρων. Δηλαδή τη διαδικασία επιλογής των αναγκών που θα ικανοποιηθούν και του ποσού των πόρων που θα χρησιμοποιηθούν για την ικανοποίησή τους.
Το ερώτημα βέβαια που προκύπτει είναι πώς πρέπει οι ιθύνοντες του νέου δήμου να κατανέμουν τους σπάνιους πόρους ώστε να παίρνουν τη μεγαλύτερη αξία.
Επειδή η νέα δημοτική αρχή θα είναι αναγκασμένη να επιλέξει μεταξύ πραγμάτων που συνδέονται αντίστροφα, δηλαδή η απόκτηση ενός πράγματος που επιθυμεί θα απαιτεί την παραίτηση από κάποιο άλλο τότε η λήψη αποφάσεων απαιτεί τη σύγκριση των στοιχείων κόστους και οφέλους των δράσεων. Έτσι ένα ορθολογικά σκεπτόμενο άτομο που αποφασίζει, θα προχωρήσει σε μία ενέργεια εάν και μόνο εάν το όφελος της ενέργειάς του είναι μεγαλύτερο από το κόστος. Τίθενται λοιπόν για τους πολίτες που καλούνται να τοποθετηθούν και να αποφασίσουν για το μέλλον της περιοχής τους αβίαστα τα παρακάτω ερωτήματα: Τι θα παραχθεί με τους περιορισμένους πόρους; Πώς θα παραχθούν τα αγαθά και οι υπηρεσίες; Για ποιον θα παραχθούν τα αγαθά και οι υπηρεσίες;
Ο τρόπος με τον οποίο θα απαντήσουν σε αυτά τα ερωτήματα, θα καθορίσει και το είδος του οικονομικού συστήματος που θα έχουν. Βέβαια κάθε κοινωνία χρησιμοποιεί ένα διαφορετικό συνδυασμό ατομικής και κοινωνικής επιλογής για να απαντήσει στα παραπάνω ερωτήματα όμως στην προκειμένη περίπτωση υπάρχει ο πρότερος βίος των υφισταμένων δημοτικών αρχών και είναι λίγο έως πολύ γνωστό το αποτέλεσμα της λειτουργίας της οικονομίας τους. Είναι λοιπόν δυνατόν να γίνουν διαχρονικές συγκρίσεις για να διαπιστωθεί αν υπάρχει βελτίωση ή χειροτέρευση της απόδοσής τους απλώς και μόνο παρατηρώντας στοιχεία των λογαριασμών τους που παραθέτουμε παρακάτω :
Από τα παραπάνω είναι προφανής η διαφορά στην φιλοσοφία της διαχείρισης που ακολουθήθηκε από τις δημοτικές αρχές στους νυν δήμους Κατερίνης Πιερίων και Πέτρας τα προηγούμενα χρόνια.
Στο ερώτημα αν κάθε ευρώ που δαπανάται είναι ένα ευρώ που εισπράττεται οι διοικήσεις απάντησαν με εντελώς διαφορετικό τρόπο.
Αποτέλεσμα αυτού είναι οι δήμοι Πέτρας και Πιερίων με συνολικό ενεργητικό 15 εκατ. ευρώ ο πρώτος και σχεδόν 10 εκατ. ευρώ ο δεύτερος δηλαδή 25 εκατ. ευρώ συνολικό ενεργητικό να βαρύνονται μόλις με 0.6 εκατ. ευρώ δανεισμό του δήμου Πέτρας, δηλαδή σχεδόν μηδενικό δανεισμό.
Αντιστρόφως ανάλογα ο δήμος Κατερίνης όπως καθαρά φαίνεται στον πίνακα που παραθέσαμε ξεκίνησε με 0.8 εκατ. ευρώ δανεισμό την 1.1.2007, ημέρα που ανέλαβε η σημερινή δημοτική αρχή την διοίκηση και σήμερα βρίσκεται να οφείλει συνολικά 12.9 εκατ. ευρώ την 31.12.2009 να έχει υπόλοιπο άλλων 2 εκατ. ευρώ από την τελευταία της σύμβαση που προφανώς έχει ήδη εκταμιεύσει και να έχει λάβει απόφαση για σύναψη νέου δανείου ύψους 3 εκατ. ευρώ, όπερ εστί μεθερμηνευόμενον η συνολική δανειακή επιβάρυνση του δήμου θα ανέρχεται λίαν συντόμως σε 18 εκατ. ευρώ.
Σε αυτά πρέπει να προστεθούν τα δάνεια των δημοτικών επιχειρήσεων του δήμου Κατερίνης ύψους τουλάχιστον 16 εκατ. ευρώ καθώς και αυτά των δήμων Παραλίας, Ελαφίνας και Κορινού και των δημοτικών τους επιχειρήσεων.
Εν κατακλείδι οι κάτοικοι των νυν δήμων Πέτρας και Πιερίων καλούνται να επιλέξουν αν θέλουν να συνδράμουν τους υπόλοιπους 74944 κατοίκους του νέου δήμου Κατερίνης που θα βαρύνονται ήδη με 500 ευρώ δανεικά ο καθένας και δεν αφήνουν κανένα περιθώριο στην επόμενη δημοτική αρχή για επενδύσεις στην περιοχή τους είτε να εκκινήσουν από μια νέα αφετηρία απαλλαγμένη από τον βρόγχο εκατομμυρίων ευρώ δανείων.
Αντίθετα οφείλει να σκεφτεί κανείς την αλλαγή που επέφερε στον δήμο Πιερίων και την Πιερία συνολικά, μια επένδυση ύψους 0.8 εκατ. ευρώ το 1999 με την τοποθέτηση και λειτουργία του πρώτου αναβατήρα στο χιονοδρομικό κέντρο Ελατοχωρίου.
Επενδύθηκαν σε 10 χρόνια εκατομμύρια ευρώ από ντόπιους και ξένους επιχειρηματίες που οδήγησαν στην δημιουργία εκατοντάδων θέσεων εργασίας.
Και τότε είναι εύκολο να προβλέψει τι θα συμβεί στο νέο δήμο Πιερίων με περιουσία 25 εκατ. ευρώ, σχεδόν μηδενικό δανεισμό, την εύνοια του «Καλλικράτη», την δέσμευση της κυβέρνησης για την κατασκευή της νέας 13ης εθνικής οδού καθώς και μόνον με την εκμετάλλευση του αιολικού δυναμικού των Πιερίων και την μετατροπή της περιοχής σε ενεργειακή μήτρα όλου του νομού και της νέας μας περιφέρειας.
Οι επιπτώσεις των παραπάνω ενεργειών στους απασχολούμενους, στους ανέργους και σε όλους εκείνους που δεν ανήκουν στο εργατικό δυναμικό θα είναι εξαιρετικές και θα οδηγήσουν σε μια σταθερή και υγιή οικονομία που θα μπορεί να ενθαρρύνει την οικονομική ανάπτυξη και θα διατηρήσει την ανεργία σε χαμηλά επίπεδα, θα αυξήσει το κατά κεφαλή προϊόν και εισόδημα. Υψηλό κατά κεφαλή εισόδημα συνεπάγεται υψηλή συνολική κατανάλωση. Υψηλή συνολική κατανάλωση συνεπάγεται καλλίτερη ικανοποίηση των αναγκών διατροφής, ένδυσης, και υπόδησης, στέγασης, θέρμανσης, φωτισμού, υγιεινής, ταξιδιών, αναψυχής, τηλεπικοινωνιών, μεταφορών, εκπαίδευσης κλπ.
Στο ερώτημα βέβαια εάν όλα αυτά αποκλείονται στην περίπτωση που ο ορεινός δήμος Πιερίων δεν επιλεγεί τελικά και την περιοχή απορροφήσει ο δήμος Κατερίνης, οι κάτοικοι θα πρέπει να αποφασίσουν, ξεχνώντας τα χρέη, κατά πόσο την περιοχή τους θα μπορέσουν να υποστηρίξουν 2 ή 3 δημοτικοί σύμβουλοί προερχόμενοι από την περιοχή τους σε ένα δημοτικό συμβούλιο 41 μελών και να βασιστούν στην δημοκρατική λειτουργία των οργάνων που θα εκλεγούν έχοντας ως εχέγγυο την έως τώρα πολιτεία των νυν εκλεγμένων δημοτικών αρχών που συγκροτούν την Τοπική Ένωση Δήμων και Κοινοτήτων του νομού Πιερίας. Για το λόγο αυτό παραθέτουμε αυτούσια παρακάτω την ομιλία του προέδρου της Τ.Ε.Δ.Κ. Πιερίας κ. Σάββα Χιονίδη νυν δημάρχου Κατερίνης.
Στο τέλος της ημέρας οι κάτοικοι είναι αυτοί που έχουν το προνόμιο να αποφασίσουν αν αξίζει να ζει κανείς η να μη ζει σε ένα νέο μικρό πλην όμως λειτουργικό και παραγωγικό δήμο Πιερίων έστω και 5 τσομπαναραίους (οψίμως 5 βοσκούς) και έναν δημαρχάκο.
________________________________________
Τοποθέτηση του προέδρου της ΤΕΔΚ Ν.Πιερίας κ. Σάββα Χιονίδη στο έκτακτο Συνέδριο της ΚΕΔΚΕ 03/05/2010 με θέμα HOTEL CARAVEL
Σ. ΧΙΟΝΙΔΗΣ: Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, βρισκόμαστε μετά από πολλούς-πολλούς μήνες, σχεδόν 40 μήνες συζητήσεων, μπροστά σε ένα έτοιμο νομοσχέδιο, ένα σχέδιο νόμου, το οποίο έχει το ενδιαφέρον του.
Έχει πολλή δουλειά από πίσω, έχει την τόλμη να εφαρμοστεί στις δύσκολες συνθήκες όπως αναφέρθηκα και άλλες φορές, στο να γίνει αυτή η αλλαγή στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και βέβαια έχει και τα ελαττώματα. Έχει το ελάττωμα λόγω της πίεσης του χρόνου, λένε, ότι κάποια πράγματα δεν μπήκαν σε διαβούλευση. Μπαίνουν σε διαβούλευση και μπαίνουν τώρα. Είναι αρκετές η μια εβδομάδα, οι τρεις μέρες, οι τέσσερις; Πράγματι, Τετάρτη βράδυ πήραμε, Πέμπτη κάναμε διευρυμένη ΤΕΔΚ, την επόμενη μέρα, Σάββατο, πριν την Πρωτομαγιά, την Παρασκευή το βράδυ, καλέσαμε και τους Βουλευτές μας. Αυτό δεν είναι διαβούλευση.
Γενικότερα όμως το νομοσχέδιο του Καλλικράτη είναι προς τη σωστή κατεύθυνση γιατί είναι βασικές αρχές τις οποίες δεν τις χαρίζουμε σε κανένα πολιτικό κόμμα, σε καμία κυβέρνηση. Είναι βασικές αρχές της Αυτοδιοίκησης. Μόνο που έχουν τα ελαττώματά τους.
Ακόμη και εκεί, όταν όλοι μιλούμε σήμερα για αυτό που αντιμετωπίζει η χώρα, όταν όλοι γνωρίζουμε το πόσο σημαντικό κομμάτι είναι η καλή πρακτική που πάει να εφαρμοστεί για την ελληνική διοίκηση στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, παρά ταύτα βλέπουμε χειρισμούς οι οποίοι δεν συνάδουν με την εποχή.
Θα μου πει κανείς, είναι οι ίδιες συνθήκες με τον Καποδίστρια; Όχι. Είναι περιορισμένες στο 10%. Δικαιολογεί η εποχή μας και οι εξελίξεις ακόμα και αυτό το 10%; Σαφώς όχι.
Έρχομαι λοιπόν και λέω. Άκουσα με πολλή προσοχή τους περισσότερους των συναδέλφων και ερωτώ, μπαίνει εύλογο το ερώτημα: υπάρχουν τα κριτήρια παντού; Η απάντηση είναι ναι, αλλά ποια κριτήρια; Τα οποία μπορούμε να μαγειρέψουμε όπως θέλουμε.
Σήμερα υπάρχει η έννοια ορεινός Δήμος; Όχι. Έρχομαι λοιπόν και λέω, τρία Δημοτικά Διαμερίσματα τα οποία έχουν από πέντε βοσκούς και μια πεδινή κωμόπολη των 10.000, αυτοί οι τέσσερις αποτελούν σύμφωνα με αυτό που έρχεται στο νομοσχέδιο, ορεινό Δήμο. Γιατί;
Η Ευρωπαϊκή Ένωση μπορεί να το δεχτεί αυτό; Απάντηση: όχι. Να λοιπόν που δεν μπαίνει πληθυσμιακό κριτήριο ή τέλος πάντων αυτοί οι κανόνες οι οποίοι θα έκριναν.
Άρα λοιπόν, απάντηση στον κύριο Κοιμήση. Υπάρχει πουθενά που να μην τηρούνται τα κριτήρια; Βεβαίως, διότι εδώ βαπτίζουμε το κρέας, ψάρι. Τις κατακριτέες αυτές λογικές. Κάνουμε, λέει, Δήμους. Δηλαδή, ο Δήμος Μακεδνών, παραδείγματος χάριν, να μην αναφερθώ στην Πιερία που έχουμε αντίστοιχα παραδείγματα, είναι πιο πεδινός από την Καστοριά. Του βάζουμε πάνω το Βίτσι και ένα ακόμη, έγινε ορεινός. Για ποιον λόγο θα πρέπει να χάσουν έστω και στη διανομή αυτών των Κεντρικών Αυτοτελών Πόρων, που λέει θα είναι τριπλάσιοι, κάποιοι Δήμοι, οι οποίοι έχουν τα ίδια δικαιώματα, είναι το ίδιο πεδινοί με τους άλλους;
Αυτά λοιπόν πρέπει να εκλείψουν και προτείνω συγκεκριμένα. Στο ζήτημα του καθορισμού των ορεινών Δήμων για να έχουμε το κριτήριο των 2.000 κατοίκων, σαφώς θα πρέπει να μπει το πληθυσμιακό κριτήριο, το μεγαλύτερο ποσοστό, το 67% του πληθυσμού θα πρέπει να κατοικεί σε χαρακτηρισμένα ορεινά Δημοτικά Διαμερίσματα και όχι τους βοσκότοπους. Η Σαμαρίνα, ορεινό μέρος, μα έχει 30 κατοίκους. Ο Κοκκινοπηλός στη Λάρισα, 5 κατοίκους. Στην ΕΣΥΕ όμως φαίνεται ότι έχει 500, γιατί είναι αυτό που κρατάμε όλοι οι Έλληνες, να έχουμε τα χαρτιά στο χωριό.
Από εκεί και πέρα, ένα άλλο κομμάτι στο οποίο θα αναφερθώ, είναι ότι σε κάποιο σημείο το νομοσχέδιο και βέβαια το έχει και ο δικός μας Κώδικας, αλλά τότε ίσχυε το 42%, τι λέει; Αν τυχόν στη Δεύτερη Κυριακή, που είναι το πιθανότερο για σχεδόν όλη την επικράτεια, ο επικεφαλής υποψήφιος Δήμαρχος παραιτηθεί – προσέξτε τώρα τι ωραίο στήσιμο – μπορεί λέει η Δημοτική του Ομάδα να επιλέξει οποιονδήποτε άλλο επικεφαλή και όχι από την ίδια την Ομάδα, για να πάει στη δεύτερη Κυριακή με άλλον επικεφαλής. Μα πώς είναι δυνατόν όταν έχουμε σε ένα Δημοτικό Συμβούλιο, παραιτείται ο Δήμαρχος, από τη Δημοτική Ομάδα υπάρχει, μπαίνει ένας Δήμαρχος. Δηλαδή, όλοι οι υποψήφιοι είναι άχρηστοι και ανίκανοι όταν τύχει ένα κακό ή όταν θέλει να παραιτηθεί ο επικεφαλής;
Παρακαλώ, κύριε Γραμματέα, να σημειωθεί, είναι παρατήρηση η οποία είναι εκ των ουκ άνευ.
Τώρα, όσον αφορά για αυτά που λέγονται και πρέπει να δίνουμε, αρχίσανε να μας δημιουργούν ενοχές κάποιοι, ότι ξέρεις, η Τοπική Αυτοδιοίκηση είναι αυτοί οι οποίοι είναι οι Ντίλιγκερ, που έλεγε και ο φίλος μου, ο Δήμαρχος της Ξάνθης.
Εμείς, κυρίες και κύριοι, είμαστε το 2,5%. Δηλαδή, ότι είναι η Ελλάδα, η οικονομία της Ελλάδας, για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι Ευρωπαίοι, λέει, τα οικονομικά της Ελλάδας είναι peanuts, φιστίκια. Αυτό είμαστε και η εξουσία που έχουμε, πάντοτε και που υπάρχει, πηγάζει μόνο από το πόσο έχεις οικονομική δυνατότητα και εμείς δεν έχουμε και δεν βλέπω να αποκτάται.
Λέμε εδώ τώρα ότι θα έρθουν Υπουργικές Αποφάσεις. Πρόταση: ας μπει μέσα στο σχέδιο νόμου όλες οι βασικές αρχές, πόσο τοις εκατό του ΦΠΑ θα πάρουμε, πόσο είναι όλα τα υπόλοιπα και ας έρθουν μετά οι Υπουργικές Αποφάσεις να τα διορθώσουν αν είναι κάτι λάθος. Να λοιπόν που είμαστε έτοιμοι σε αυτό το κομμάτι.
Όσον αφορά το θέμα του ΘΗΣΕΑ, το οποίο το πνίξαμε, κύριε Τζανακούλη…
ΣΥΝΕΔΡΟΣ: (εκτός μικροφώνου)
Σ. ΧΙΟΝΙΔΗΣ: Το πνίξαμε, δεν λέω εμείς. Ο ΘΗΣΕΑΣ ξαφνικά λέμε, θα δούμε, θα πάει. Είναι σε αυτά που θα μπουν στον Καλλικράτη; Ας το ξέρουμε. Υπάρχουν εδώ τραγικές καταστάσεις και ιδιαίτερα των μικρών Δήμων, που δεν είχαν και τη δυνατότητα της αμεσότητας. Δεν μας απαντούν τίποτα. Τι γίνεται τελικά αυτός ο ΘΗΣΕΑΣ;
Πρόταση: αν δεν έχει τα λεφτά η κυβέρνηση, να δώσει δάνεια από το Παρακαταθηκών και Δανείων ισόποσα με αυτά που είναι του ΘΗΣΕΑ και να μπορεί μετά να τα αποδώσει στο Παρακαταθηκών και Δανείων. Να μην τα πάρουν οι Δήμοι τα λεφτά, να τα πάρουν εκεί, αλλά να πάρουν οι Δήμοι τα λεφτά για να γίνει έργο, διότι αυτό πια είναι κοροϊδία και κουράστηκα επιτέλους, κύριοι της Διοίκησης, να ακούω για κόκκινες γραμμές. Ας μην την ξανά πούμε αυτή τη λέξη, είναι μια ενοχοποιημένη φράση η κόκκινη γραμμή για την Τοπική Αυτοδιοίκηση…
ΣΥΝΕΔΡΟΣ: Οι κόκκινες γραμμές έγιναν πράσινοι διάδρομοι, Δήμαρχε.
Σ. ΧΙΟΝΙΔΗΣ: Δεν ξέρω τι χρώμα έγιναν, πάντως οι κόκκινες γραμμές, σας παρακαλώ πολύ, μην τις ξανά χρησιμοποιήσουμε. Ευτελίσαμε τον όρο τελείως.
Γενικότερα λοιπόν, για την Πιερία έχουμε το εξής. Κάτι που είπε ο Βουλευτής μας, ο κύριος Αμοιρίδης, που είναι και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της ΤΕΔΚ. Αν έβλεπε κανείς τον χάρτη στην περιοχή της Βόρειας Πιερίας, ένας τρίτος, ένας εξωγήινος, θα έβαζε ότι η πρωτεύουσα εκεί ή τέλος πάντων έδρα, θα έπρεπε να είναι το Αιγίνιο, με την πρώτη ματιά. Γιατί γίνεται κάτι διαφορετικό; Δεν λέω τη θέση μου, ας είναι ότι θέλει. Το ζήτημα είναι πως κάτι προφανές δεν το βλέπουμε ή αρχίζουμε το παιχνίδι, λέμε πάμε σε διαβούλευση με προφανή σφάλματα, διορθώνουμε τα προφανή σφάλματα και αλλού κάνουμε τη δουλειά μας. Μπορεί να ισχύει και αυτό, κύριε Τέγο. Τι λέτε; Μπορεί και να ισχύει.
Ή επίσης βαπτίζουμε ορεινούς κάποιους Δήμους, κοτσάρουμε και στην Κατερίνη ένα Δήμο 7.000 πληθυσμού, γιατί πρέπει να βαπτιστεί ορεινός. Όταν βαπτίζεις κάτι μπορείς να το κάνεις όπως θες και τα κριτήρια, εμείς λέμε και είπαμε, κόκκινη γραμμή οριζόντια στα θεσμικά, οριζόντια.
Εγώ λέω το εξής. Τα λεφτά που είναι να παίρνουν οι ορεινοί Δήμοι, πολλά από των οποίων Διαμερίσματα είναι πεδινά, να τα δώσουμε, όχι τριπλάσια χρηματοδότηση, στα πραγματικά ορεινά Διαμερίσματα, δεκαπλάσια χρηματοδότηση, αν θέλουμε να κρατήσουμε την περιφέρεια, αν θέλουμε να κρατήσουμε τα ορεινά Διαμερίσματα. Όμως όχι να μου πεις και το Δήμο Μακεδνών ορεινό και να παίρνει τριπλάσια χρήματα από κάποιον πραγματικά ορεινό ή να λες το Δημοτικό Διαμέρισμα Λόφου της Πιερίας, πεδινότατο, νοικοκύρηδες άνθρωποι, πλούτος, καπνό, να λες ότι είναι και ορεινό.
Από εκεί και πέρα βάζουμε και ένα ζήτημα το οποίο καταθέτω, κύριε Πρόεδρε, για τους υπαλλήλους των ΤΕΔΚ, το οποίο παρακαλώ να συμπεριληφθεί, όπως επίσης σήμερα ακούσαμε, στο προηγούμενο Συνέδριο δεν ακούσαμε τίποτα για τους υπαλλήλους, τους εργαζόμενους και δεν έχουμε καμία όρεξη να κάνουμε λαϊκισμό, αλλά επιτέλους πρέπει για κάποιους εργαζόμενους, δεν μπορεί να τους κρεμάς και να έχει την αγωνία. Έχουμε το δράμα των ανέργων. Έχουμε το δράμα της μερικής απασχόλησης, των stagers. Θέλουμε να δημιουργήσουμε ένα μεγαλύτερο δράμα αυτών που είναι μόνιμοι;
Εγώ ένα έχω να πω, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι. Η Ελλάδα δεν καταστράφηκε ποτέ από το μεροκάματο του εργαζόμενου. Από άλλα καταστράφηκε και όταν θέλουμε να ρίχνουμε στάχτη στα μάτια, να ρίχνουμε τους προβολείς με τα μέσα τα οποία ελέγχουμε, για το 2,5% της οικονομίας, αυτό σημαίνει ότι θέλουμε να κρύψουμε το υπόλοιπο 97,5 και εμείς λέμε όχι, λέμε φτάνει πια, θέλουμε μια Αυτοδιοίκηση του 8% του συνολικού οικονομικού προϊόντος της Ελλάδας. Τέτοια Αυτοδιοίκηση και θέλουμε μια Αυτοδιοίκηση ιδιαίτερα σε αυτήν την εποχή, φίλες και φίλοι, που πραγματικά με πληγώνει. Πίστευα ότι δεν θα μπορούσε ποτέ μετά από αυτά που λέχθηκαν, με αυτά που βλέπουμε, ότι θα κάναμε μια καλή πρακτική και δεν θα ίσχυαν τα μικροπροσωπικά, μικροκομματικά κριτήρια, να κάνουμε και κάτι από εδώ, ας μαζέψουμε και κάτι από εκεί.
Έλεος! 2010, η Ελλάδα σε κρίση και στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και εμείς σκεφτόμαστε αν θα έχουμε ένα ακόμη Δημαρχάκο των 5.000 κατοίκων;
Αυτά και σας ευχαριστώ. (Επτά/Κ.Δ. Παπακώστας)
Πηγή:
http://www.eptanews.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=2043:-5-&catid=40:reportace&Itemid=29
Έκφραση γνώμης για το πρόγραμμα «ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ»
Το 2010 θεωρούμε και αποδεχόμαστε όλοι πως ζούμε σε μια ευνομούμενη πολιτεία όπου ο κάθε πολίτης και ο κάθε συλλογικός φορέας έχει το αναφαίρετο δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης της γνώμης για κάθε θέμα που τον αφορά ως άτομο ή αφορά το ζωτικό του περιβάλλον.
Όταν μάλιστα την άποψή μας αυτή την ζητά η ίδια η πολιτεία και έχει βαρύνουσα σημασία τότε πολύ περισσότερο έχουμε την υποχρέωση να την εκφράσουμε δημόσια και ξεκάθαρα.
Στη διαδικασία καταγραφής της άποψης των πολιτών για σημαντικά θέματα παρεμβαίνουν συνήθως ομάδες, σύλλογοι, αλλά και τοπικοί φορείς διοίκησης και εξουσίας όπως είναι τα Τοπικά Συμβούλια, οι Δημοτικές Αρχές. Κι εδώ αρχίζει το πρόβλημα.
Σύμφωνα με την επιθυμία αυτού που διενεργεί την καταγραφή επιδιώκεται να εξαχθεί τελικά και το ανάλογο αποτέλεσμα
Αν και υπάρχουν διαφανείς διαδικασίες όπου ο πολίτης μπορεί να εκφράσει την γνώμη του ή να διατυπώσει την άποψή του, αυτές αποφεύγονται και στήνονται μηχανισμοί που μόνο αντικειμενικό αποτέλεσμα δεν μπορούν να έχουν.
Αφορμή για αυτή την παρέμβαση μου έδωσαν όσα παρατηρώ και διαβάζω τις τελευταίες μέρες στα χωριά της ορεινής Πιερίας, στις εφημερίδες και στα blogs της Πιερίας.
Διάβασα π.χ. κείμενα ανωνύμων πολιτών που εκφράζονταν δυναμικά υπέρ του ορεινού δήμου από διάφορα χωριά κατά σειρά λες και ήταν εν διατεταγμένη υπηρεσία.
Γνωρίζοντας τους ανθρώπους και τις συνήθειες τους στα χωριά της ορεινής Πιερίας θεωρώ ότι είναι απίθανο να ενεργοποιήθηκαν τόσο άμεσα και την ίδια στιγμή ομάδες πολιτών. Μάλλον από κάποιο γραφείο - άρα πλαστά – ήταν όλα αυτά!
Την Πέμπτη δημοσιεύτηκε στις τοπικές εφημερίδες ανακοίνωση συλλόγων της Ρητίνης υπέρ του ορεινού δήμου με υπογραφές των μελών των Διοικητικών Συμβουλίων των συλλόγων.
Είναι όπως γράφτηκε και στην αρχή αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε πολίτη να εκφράσει γνώμη για το κάθε τι. Όταν όμως εκφράζει γνώμη ως εκπρόσωπος ενός σωματείου θα πρέπει να τηρούνται κάποιοι βασικοί κανόνες λειτουργίας και δημοκρατίας.
Αν το θέμα για το οποίο παίρνουν θέση είναι καταγεγραμμένο στους σκοπούς και τις αρμοδιότητες του συλλόγου μπορούν με συνεδρίαση που καταγράφεται σε πρακτικό να εκφράσουν άποψη και να πάρουν απόφαση. Αν όμως το θέμα δεν είναι καταγεγραμμένο στις αρμοδιότητες και στους σκοπούς του συλλόγου τότε δεν μπορούν να χρησιμοποιούν τη σφραγίδα του συλλόγου και να καταγράφουν ουσιαστικά την προσωπική τους άποψη, ως άποψη του συλλόγου. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο κατόπιν σύγκλισης Γενικής Συνέλευσης των μελών του συλλόγου με την κανονική και νόμιμη διαδικασία και αν το Σώμα της Γενικής Συνέλευσης το αποδεχθεί μπορεί να καταγραφεί η άποψη και να παρθεί απόφαση.
Ένα ακόμη γεγονός που λαμβάνει χώρα αυτές τις μέρες, πάλι στη Ρητίνη είναι η συλλογή υπογραφών από σπίτι σε σπίτι με το μοναδικό ερώτημα αν είναι ο κάθε υπογράφων υπέρ των τεσσάρων δήμων.
Κι αυτή η διαδικασία δεν μπορεί να θεωρηθεί ιδιαίτερα ξεκάθαρη και δεν τηρεί τους κανόνες της δεοντολογίας. Αν αυτοί που ξεκίνησαν την διαδικασία ήθελαν να καταγράψουν την πραγματική άποψη των πολιτών, των κατοίκων της Ρητίνης θα έπρεπε να τους ενημερώσουν πρώτα για όλα όσα προβλέπει το Σχέδιο «Καλλικράτης» και κατόπιν να ζητήσουν από τους πολίτες να αποφασίσουν.
Τι πιο δημοκρατικό από μια ανοιχτή γενική συνέλευση στην οποία να ενημερωθούν οι συμμετέχοντες για τις προτάσεις του σχεδίου «Καλλικράτης» που αφορούν το χωριό, τη Ρητίνη. Να μάθουν δηλαδή οι κάτοικοι ότι έχουν δύο επιλογές:
1) Να καταργηθεί ο δήμος Πιερίων και θα ενωθεί με τον δήμο Πέτρας θα λέγεται Δήμος Πιερίων και η έδρα από τη Ρητίνη θα πάει στην Κ. Μηλιά.
2) Να καταργηθεί ο δήμος Πιερίων και να ενωθεί με τον Δήμο Κατερίνης με έδρα την Κατερίνη όπως προβλέπεται και με τον διπλανό Δήμο Ελαφίνας.
Να μάθουν για τα νέα δεδομένα που φέρνει το πρόγραμμα «Καλλικράτης» στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, να μάθουν για τα υπέρ και τα κατά της κάθε πρότασης και τελικά να εκφράσουν την άποψή τους;
Ποιος φοβάται τελικά τον ενημερωμένο πολίτη; Ποιος θέλει στα ύπουλα και στα μουλωχτά να μαζεύει υπογραφές; Πόσο αβίαστα και με ελεύθερη βούληση δίνονται αυτές οι υπογραφές;
Γ. Κουκουλιάτας
Δημοσιογράφος
Πηγή:
http://pieria-gr.blogspot.com/2010/05/blog-post_9028.html
Για το ύφος και το ήθος των δύο κειμένων, ο καθένας μπορεί να έχει τη δική του άποψη. Έχω όμως μία απορία. Οι μεν ισολογισμοί που παρουσιάζονται στο κείμενο το κυρίου Παπακώστα, είναι φανερό ότι προέρχονται από κάποιο δημόσιο έγγραφο. Για τα δε δάνεια του Δήμου Κατερίνης παρουσιάζεται ένας πίνακας, χωρίς να αναφέρεται η πηγή. Από που αντλεί αυτήν την πληροφόρηση για να εξασφαλίσει την αξιοπιστία και την εγκυρότητα των στοιχείων του, άρα και το βάσιμο των ισχυρισμών του; Υπάρχει περίπτωση τα στοιχεία να είναι αυθαίρετα, ή ακόμη και χαλκευμένα, οπότε τα συμπεράσματα να στερούνται τεκμηρίωσης;
Αυτά προς το παρόν και επιφυλάσσομαι να επανέλθω.
Να ζει κανείς ή να μη ζει;
(σ’ ένα ορεινό δήμο με 5 τσομπαναραίους και έναν δημαρχάκο)
Σαιξπηρικό ερώτημα που μένει ακόμη χωρίς απάντηση. Επίκαιρο όμως, μεταφορικά μιλώντας, στην περίπτωσή μας με την επιχειρούμενη συγχώνευση δήμων στο πλαίσιο της μεταρρύθμισης που φέρνει ο «Καλλικράτης».
Μας αφορά ως νομό ....Πιερίας στο βαθμό που ο νομοθέτης άφησε περιθώρια για την επιλογή ανάμεσα σε 4 δήμους με την δημιουργία ορεινού δήμου προερχομένου από την ένωση των σημερινών δήμων Πέτρας και Πιερίων εις σάρκα μία είτε σε 3 δήμους με την απορρόφησή τους από τον κεντρικό δήμο Κατερίνης ο οποίος παρεμπιπτόντως απορροφά τους νυν δήμους Ελαφίνας, Παραλίας και Κορινού.
Σωρεία απόψεων κατατίθενται στο τραπέζι του δημόσιου διαλόγου, εντός και εκτός αρμοδίων ή όχι οργάνων, που εκφέρουν άλλες φορές τεκμηριωμένες απόψεις και άλλες άναρθρο λόγο, με ένα όμως κοινό χαρακτηριστικό, καμία άποψη έως σήμερα δεν φαίνεται να βασίζεται σε δεδομένα της περιοχής μας, δεν αναπτύσσει τα οικονομικά στοιχεία εκατέρωθεν των δύο απόψεων. Αυτό όφειλε βέβαια να το κάνει η πολιτεία δίνοντας στη δημοσιότητα τα στοιχεία εκείνα που την οδήγησαν στην κατάρτιση των δύο προτάσεων για την Πιερία. Όφειλε επίσης να εξηγήσει τους λόγους που την οδήγησαν να προσφύγει στην γνώμη της τοπικής κοινωνίας μόνο στην περίπτωση του ορεινού δήμου και όχι στους υπόλοιπους. Μέρος από αυτό το έλλειμμα επιχειρούμε να καλύψουμε με την παρούσα άποψη.
Επιστροφή στα θεμελιώδη
Κεφαλαιώδες ζήτημα για να επιλέξει κανείς τη μια ή την άλλη πρόταση είναι η βιωσιμότητά της και κατά πόσο αυτή στηρίζεται στην οικονομική ανάπτυξη.
Η βιώσιμη ανάπτυξη προϋποθέτει ανάπτυξη των παραγωγικών δομών της οικονομίας παράλληλα με τη δημιουργία υποδομών με ευαίσθητη στάση απέναντι στο φυσικό περιβάλλον και στα οικολογικά προβλήματα. Η βιωσιμότητα προϋποθέτει ότι οι φυσικοί πόροι υφίστανται εκμετάλλευση με ρυθμό μικρότερο από αυτόν με τον οποίον ανανεώνονται, διαφορετικά οδηγούμαστε σε περιβαλλοντική υποβάθμιση.
Υπό αυτή την οπτική γωνία κανένα απολύτως ρόλο δεν παίζει για την κατάκτηση ισχυρής αειφορίας το μέγεθος του νέου πλούσιου σε φυσικούς πόρους δήμου παρά το μόνο ζήτημα που πρέπει να αντιμετωπιστεί επιτυχώς είναι το βασικό οικονομικό πρόβλημα που συνίσταται στη στενότητα των σημερινών οικονομικών πόρων και αυτό είναι το μόνο αληθινό πρόβλημα.
Οι άνθρωποι επιθυμούν περισσότερα από όσα μπορούν να ικανοποιήσουν με τους διαθέσιμους πόρους τους.
Το πρόβλημα της στενότητας των πόρων έχει ως αποτέλεσμα την κατανομή των πόρων. Δηλαδή τη διαδικασία επιλογής των αναγκών που θα ικανοποιηθούν και του ποσού των πόρων που θα χρησιμοποιηθούν για την ικανοποίησή τους.
Το ερώτημα βέβαια που προκύπτει είναι πώς πρέπει οι ιθύνοντες του νέου δήμου να κατανέμουν τους σπάνιους πόρους ώστε να παίρνουν τη μεγαλύτερη αξία.
Επειδή η νέα δημοτική αρχή θα είναι αναγκασμένη να επιλέξει μεταξύ πραγμάτων που συνδέονται αντίστροφα, δηλαδή η απόκτηση ενός πράγματος που επιθυμεί θα απαιτεί την παραίτηση από κάποιο άλλο τότε η λήψη αποφάσεων απαιτεί τη σύγκριση των στοιχείων κόστους και οφέλους των δράσεων. Έτσι ένα ορθολογικά σκεπτόμενο άτομο που αποφασίζει, θα προχωρήσει σε μία ενέργεια εάν και μόνο εάν το όφελος της ενέργειάς του είναι μεγαλύτερο από το κόστος. Τίθενται λοιπόν για τους πολίτες που καλούνται να τοποθετηθούν και να αποφασίσουν για το μέλλον της περιοχής τους αβίαστα τα παρακάτω ερωτήματα: Τι θα παραχθεί με τους περιορισμένους πόρους; Πώς θα παραχθούν τα αγαθά και οι υπηρεσίες; Για ποιον θα παραχθούν τα αγαθά και οι υπηρεσίες;
Ο τρόπος με τον οποίο θα απαντήσουν σε αυτά τα ερωτήματα, θα καθορίσει και το είδος του οικονομικού συστήματος που θα έχουν. Βέβαια κάθε κοινωνία χρησιμοποιεί ένα διαφορετικό συνδυασμό ατομικής και κοινωνικής επιλογής για να απαντήσει στα παραπάνω ερωτήματα όμως στην προκειμένη περίπτωση υπάρχει ο πρότερος βίος των υφισταμένων δημοτικών αρχών και είναι λίγο έως πολύ γνωστό το αποτέλεσμα της λειτουργίας της οικονομίας τους. Είναι λοιπόν δυνατόν να γίνουν διαχρονικές συγκρίσεις για να διαπιστωθεί αν υπάρχει βελτίωση ή χειροτέρευση της απόδοσής τους απλώς και μόνο παρατηρώντας στοιχεία των λογαριασμών τους που παραθέτουμε παρακάτω :
Από τα παραπάνω είναι προφανής η διαφορά στην φιλοσοφία της διαχείρισης που ακολουθήθηκε από τις δημοτικές αρχές στους νυν δήμους Κατερίνης Πιερίων και Πέτρας τα προηγούμενα χρόνια.
Στο ερώτημα αν κάθε ευρώ που δαπανάται είναι ένα ευρώ που εισπράττεται οι διοικήσεις απάντησαν με εντελώς διαφορετικό τρόπο.
Αποτέλεσμα αυτού είναι οι δήμοι Πέτρας και Πιερίων με συνολικό ενεργητικό 15 εκατ. ευρώ ο πρώτος και σχεδόν 10 εκατ. ευρώ ο δεύτερος δηλαδή 25 εκατ. ευρώ συνολικό ενεργητικό να βαρύνονται μόλις με 0.6 εκατ. ευρώ δανεισμό του δήμου Πέτρας, δηλαδή σχεδόν μηδενικό δανεισμό.
Αντιστρόφως ανάλογα ο δήμος Κατερίνης όπως καθαρά φαίνεται στον πίνακα που παραθέσαμε ξεκίνησε με 0.8 εκατ. ευρώ δανεισμό την 1.1.2007, ημέρα που ανέλαβε η σημερινή δημοτική αρχή την διοίκηση και σήμερα βρίσκεται να οφείλει συνολικά 12.9 εκατ. ευρώ την 31.12.2009 να έχει υπόλοιπο άλλων 2 εκατ. ευρώ από την τελευταία της σύμβαση που προφανώς έχει ήδη εκταμιεύσει και να έχει λάβει απόφαση για σύναψη νέου δανείου ύψους 3 εκατ. ευρώ, όπερ εστί μεθερμηνευόμενον η συνολική δανειακή επιβάρυνση του δήμου θα ανέρχεται λίαν συντόμως σε 18 εκατ. ευρώ.
Σε αυτά πρέπει να προστεθούν τα δάνεια των δημοτικών επιχειρήσεων του δήμου Κατερίνης ύψους τουλάχιστον 16 εκατ. ευρώ καθώς και αυτά των δήμων Παραλίας, Ελαφίνας και Κορινού και των δημοτικών τους επιχειρήσεων.
Εν κατακλείδι οι κάτοικοι των νυν δήμων Πέτρας και Πιερίων καλούνται να επιλέξουν αν θέλουν να συνδράμουν τους υπόλοιπους 74944 κατοίκους του νέου δήμου Κατερίνης που θα βαρύνονται ήδη με 500 ευρώ δανεικά ο καθένας και δεν αφήνουν κανένα περιθώριο στην επόμενη δημοτική αρχή για επενδύσεις στην περιοχή τους είτε να εκκινήσουν από μια νέα αφετηρία απαλλαγμένη από τον βρόγχο εκατομμυρίων ευρώ δανείων.
Αντίθετα οφείλει να σκεφτεί κανείς την αλλαγή που επέφερε στον δήμο Πιερίων και την Πιερία συνολικά, μια επένδυση ύψους 0.8 εκατ. ευρώ το 1999 με την τοποθέτηση και λειτουργία του πρώτου αναβατήρα στο χιονοδρομικό κέντρο Ελατοχωρίου.
Επενδύθηκαν σε 10 χρόνια εκατομμύρια ευρώ από ντόπιους και ξένους επιχειρηματίες που οδήγησαν στην δημιουργία εκατοντάδων θέσεων εργασίας.
Και τότε είναι εύκολο να προβλέψει τι θα συμβεί στο νέο δήμο Πιερίων με περιουσία 25 εκατ. ευρώ, σχεδόν μηδενικό δανεισμό, την εύνοια του «Καλλικράτη», την δέσμευση της κυβέρνησης για την κατασκευή της νέας 13ης εθνικής οδού καθώς και μόνον με την εκμετάλλευση του αιολικού δυναμικού των Πιερίων και την μετατροπή της περιοχής σε ενεργειακή μήτρα όλου του νομού και της νέας μας περιφέρειας.
Οι επιπτώσεις των παραπάνω ενεργειών στους απασχολούμενους, στους ανέργους και σε όλους εκείνους που δεν ανήκουν στο εργατικό δυναμικό θα είναι εξαιρετικές και θα οδηγήσουν σε μια σταθερή και υγιή οικονομία που θα μπορεί να ενθαρρύνει την οικονομική ανάπτυξη και θα διατηρήσει την ανεργία σε χαμηλά επίπεδα, θα αυξήσει το κατά κεφαλή προϊόν και εισόδημα. Υψηλό κατά κεφαλή εισόδημα συνεπάγεται υψηλή συνολική κατανάλωση. Υψηλή συνολική κατανάλωση συνεπάγεται καλλίτερη ικανοποίηση των αναγκών διατροφής, ένδυσης, και υπόδησης, στέγασης, θέρμανσης, φωτισμού, υγιεινής, ταξιδιών, αναψυχής, τηλεπικοινωνιών, μεταφορών, εκπαίδευσης κλπ.
Στο ερώτημα βέβαια εάν όλα αυτά αποκλείονται στην περίπτωση που ο ορεινός δήμος Πιερίων δεν επιλεγεί τελικά και την περιοχή απορροφήσει ο δήμος Κατερίνης, οι κάτοικοι θα πρέπει να αποφασίσουν, ξεχνώντας τα χρέη, κατά πόσο την περιοχή τους θα μπορέσουν να υποστηρίξουν 2 ή 3 δημοτικοί σύμβουλοί προερχόμενοι από την περιοχή τους σε ένα δημοτικό συμβούλιο 41 μελών και να βασιστούν στην δημοκρατική λειτουργία των οργάνων που θα εκλεγούν έχοντας ως εχέγγυο την έως τώρα πολιτεία των νυν εκλεγμένων δημοτικών αρχών που συγκροτούν την Τοπική Ένωση Δήμων και Κοινοτήτων του νομού Πιερίας. Για το λόγο αυτό παραθέτουμε αυτούσια παρακάτω την ομιλία του προέδρου της Τ.Ε.Δ.Κ. Πιερίας κ. Σάββα Χιονίδη νυν δημάρχου Κατερίνης.
Στο τέλος της ημέρας οι κάτοικοι είναι αυτοί που έχουν το προνόμιο να αποφασίσουν αν αξίζει να ζει κανείς η να μη ζει σε ένα νέο μικρό πλην όμως λειτουργικό και παραγωγικό δήμο Πιερίων έστω και 5 τσομπαναραίους (οψίμως 5 βοσκούς) και έναν δημαρχάκο.
________________________________________
Τοποθέτηση του προέδρου της ΤΕΔΚ Ν.Πιερίας κ. Σάββα Χιονίδη στο έκτακτο Συνέδριο της ΚΕΔΚΕ 03/05/2010 με θέμα HOTEL CARAVEL
Σ. ΧΙΟΝΙΔΗΣ: Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, βρισκόμαστε μετά από πολλούς-πολλούς μήνες, σχεδόν 40 μήνες συζητήσεων, μπροστά σε ένα έτοιμο νομοσχέδιο, ένα σχέδιο νόμου, το οποίο έχει το ενδιαφέρον του.
Έχει πολλή δουλειά από πίσω, έχει την τόλμη να εφαρμοστεί στις δύσκολες συνθήκες όπως αναφέρθηκα και άλλες φορές, στο να γίνει αυτή η αλλαγή στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και βέβαια έχει και τα ελαττώματα. Έχει το ελάττωμα λόγω της πίεσης του χρόνου, λένε, ότι κάποια πράγματα δεν μπήκαν σε διαβούλευση. Μπαίνουν σε διαβούλευση και μπαίνουν τώρα. Είναι αρκετές η μια εβδομάδα, οι τρεις μέρες, οι τέσσερις; Πράγματι, Τετάρτη βράδυ πήραμε, Πέμπτη κάναμε διευρυμένη ΤΕΔΚ, την επόμενη μέρα, Σάββατο, πριν την Πρωτομαγιά, την Παρασκευή το βράδυ, καλέσαμε και τους Βουλευτές μας. Αυτό δεν είναι διαβούλευση.
Γενικότερα όμως το νομοσχέδιο του Καλλικράτη είναι προς τη σωστή κατεύθυνση γιατί είναι βασικές αρχές τις οποίες δεν τις χαρίζουμε σε κανένα πολιτικό κόμμα, σε καμία κυβέρνηση. Είναι βασικές αρχές της Αυτοδιοίκησης. Μόνο που έχουν τα ελαττώματά τους.
Ακόμη και εκεί, όταν όλοι μιλούμε σήμερα για αυτό που αντιμετωπίζει η χώρα, όταν όλοι γνωρίζουμε το πόσο σημαντικό κομμάτι είναι η καλή πρακτική που πάει να εφαρμοστεί για την ελληνική διοίκηση στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, παρά ταύτα βλέπουμε χειρισμούς οι οποίοι δεν συνάδουν με την εποχή.
Θα μου πει κανείς, είναι οι ίδιες συνθήκες με τον Καποδίστρια; Όχι. Είναι περιορισμένες στο 10%. Δικαιολογεί η εποχή μας και οι εξελίξεις ακόμα και αυτό το 10%; Σαφώς όχι.
Έρχομαι λοιπόν και λέω. Άκουσα με πολλή προσοχή τους περισσότερους των συναδέλφων και ερωτώ, μπαίνει εύλογο το ερώτημα: υπάρχουν τα κριτήρια παντού; Η απάντηση είναι ναι, αλλά ποια κριτήρια; Τα οποία μπορούμε να μαγειρέψουμε όπως θέλουμε.
Σήμερα υπάρχει η έννοια ορεινός Δήμος; Όχι. Έρχομαι λοιπόν και λέω, τρία Δημοτικά Διαμερίσματα τα οποία έχουν από πέντε βοσκούς και μια πεδινή κωμόπολη των 10.000, αυτοί οι τέσσερις αποτελούν σύμφωνα με αυτό που έρχεται στο νομοσχέδιο, ορεινό Δήμο. Γιατί;
Η Ευρωπαϊκή Ένωση μπορεί να το δεχτεί αυτό; Απάντηση: όχι. Να λοιπόν που δεν μπαίνει πληθυσμιακό κριτήριο ή τέλος πάντων αυτοί οι κανόνες οι οποίοι θα έκριναν.
Άρα λοιπόν, απάντηση στον κύριο Κοιμήση. Υπάρχει πουθενά που να μην τηρούνται τα κριτήρια; Βεβαίως, διότι εδώ βαπτίζουμε το κρέας, ψάρι. Τις κατακριτέες αυτές λογικές. Κάνουμε, λέει, Δήμους. Δηλαδή, ο Δήμος Μακεδνών, παραδείγματος χάριν, να μην αναφερθώ στην Πιερία που έχουμε αντίστοιχα παραδείγματα, είναι πιο πεδινός από την Καστοριά. Του βάζουμε πάνω το Βίτσι και ένα ακόμη, έγινε ορεινός. Για ποιον λόγο θα πρέπει να χάσουν έστω και στη διανομή αυτών των Κεντρικών Αυτοτελών Πόρων, που λέει θα είναι τριπλάσιοι, κάποιοι Δήμοι, οι οποίοι έχουν τα ίδια δικαιώματα, είναι το ίδιο πεδινοί με τους άλλους;
Αυτά λοιπόν πρέπει να εκλείψουν και προτείνω συγκεκριμένα. Στο ζήτημα του καθορισμού των ορεινών Δήμων για να έχουμε το κριτήριο των 2.000 κατοίκων, σαφώς θα πρέπει να μπει το πληθυσμιακό κριτήριο, το μεγαλύτερο ποσοστό, το 67% του πληθυσμού θα πρέπει να κατοικεί σε χαρακτηρισμένα ορεινά Δημοτικά Διαμερίσματα και όχι τους βοσκότοπους. Η Σαμαρίνα, ορεινό μέρος, μα έχει 30 κατοίκους. Ο Κοκκινοπηλός στη Λάρισα, 5 κατοίκους. Στην ΕΣΥΕ όμως φαίνεται ότι έχει 500, γιατί είναι αυτό που κρατάμε όλοι οι Έλληνες, να έχουμε τα χαρτιά στο χωριό.
Από εκεί και πέρα, ένα άλλο κομμάτι στο οποίο θα αναφερθώ, είναι ότι σε κάποιο σημείο το νομοσχέδιο και βέβαια το έχει και ο δικός μας Κώδικας, αλλά τότε ίσχυε το 42%, τι λέει; Αν τυχόν στη Δεύτερη Κυριακή, που είναι το πιθανότερο για σχεδόν όλη την επικράτεια, ο επικεφαλής υποψήφιος Δήμαρχος παραιτηθεί – προσέξτε τώρα τι ωραίο στήσιμο – μπορεί λέει η Δημοτική του Ομάδα να επιλέξει οποιονδήποτε άλλο επικεφαλή και όχι από την ίδια την Ομάδα, για να πάει στη δεύτερη Κυριακή με άλλον επικεφαλής. Μα πώς είναι δυνατόν όταν έχουμε σε ένα Δημοτικό Συμβούλιο, παραιτείται ο Δήμαρχος, από τη Δημοτική Ομάδα υπάρχει, μπαίνει ένας Δήμαρχος. Δηλαδή, όλοι οι υποψήφιοι είναι άχρηστοι και ανίκανοι όταν τύχει ένα κακό ή όταν θέλει να παραιτηθεί ο επικεφαλής;
Παρακαλώ, κύριε Γραμματέα, να σημειωθεί, είναι παρατήρηση η οποία είναι εκ των ουκ άνευ.
Τώρα, όσον αφορά για αυτά που λέγονται και πρέπει να δίνουμε, αρχίσανε να μας δημιουργούν ενοχές κάποιοι, ότι ξέρεις, η Τοπική Αυτοδιοίκηση είναι αυτοί οι οποίοι είναι οι Ντίλιγκερ, που έλεγε και ο φίλος μου, ο Δήμαρχος της Ξάνθης.
Εμείς, κυρίες και κύριοι, είμαστε το 2,5%. Δηλαδή, ότι είναι η Ελλάδα, η οικονομία της Ελλάδας, για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι Ευρωπαίοι, λέει, τα οικονομικά της Ελλάδας είναι peanuts, φιστίκια. Αυτό είμαστε και η εξουσία που έχουμε, πάντοτε και που υπάρχει, πηγάζει μόνο από το πόσο έχεις οικονομική δυνατότητα και εμείς δεν έχουμε και δεν βλέπω να αποκτάται.
Λέμε εδώ τώρα ότι θα έρθουν Υπουργικές Αποφάσεις. Πρόταση: ας μπει μέσα στο σχέδιο νόμου όλες οι βασικές αρχές, πόσο τοις εκατό του ΦΠΑ θα πάρουμε, πόσο είναι όλα τα υπόλοιπα και ας έρθουν μετά οι Υπουργικές Αποφάσεις να τα διορθώσουν αν είναι κάτι λάθος. Να λοιπόν που είμαστε έτοιμοι σε αυτό το κομμάτι.
Όσον αφορά το θέμα του ΘΗΣΕΑ, το οποίο το πνίξαμε, κύριε Τζανακούλη…
ΣΥΝΕΔΡΟΣ: (εκτός μικροφώνου)
Σ. ΧΙΟΝΙΔΗΣ: Το πνίξαμε, δεν λέω εμείς. Ο ΘΗΣΕΑΣ ξαφνικά λέμε, θα δούμε, θα πάει. Είναι σε αυτά που θα μπουν στον Καλλικράτη; Ας το ξέρουμε. Υπάρχουν εδώ τραγικές καταστάσεις και ιδιαίτερα των μικρών Δήμων, που δεν είχαν και τη δυνατότητα της αμεσότητας. Δεν μας απαντούν τίποτα. Τι γίνεται τελικά αυτός ο ΘΗΣΕΑΣ;
Πρόταση: αν δεν έχει τα λεφτά η κυβέρνηση, να δώσει δάνεια από το Παρακαταθηκών και Δανείων ισόποσα με αυτά που είναι του ΘΗΣΕΑ και να μπορεί μετά να τα αποδώσει στο Παρακαταθηκών και Δανείων. Να μην τα πάρουν οι Δήμοι τα λεφτά, να τα πάρουν εκεί, αλλά να πάρουν οι Δήμοι τα λεφτά για να γίνει έργο, διότι αυτό πια είναι κοροϊδία και κουράστηκα επιτέλους, κύριοι της Διοίκησης, να ακούω για κόκκινες γραμμές. Ας μην την ξανά πούμε αυτή τη λέξη, είναι μια ενοχοποιημένη φράση η κόκκινη γραμμή για την Τοπική Αυτοδιοίκηση…
ΣΥΝΕΔΡΟΣ: Οι κόκκινες γραμμές έγιναν πράσινοι διάδρομοι, Δήμαρχε.
Σ. ΧΙΟΝΙΔΗΣ: Δεν ξέρω τι χρώμα έγιναν, πάντως οι κόκκινες γραμμές, σας παρακαλώ πολύ, μην τις ξανά χρησιμοποιήσουμε. Ευτελίσαμε τον όρο τελείως.
Γενικότερα λοιπόν, για την Πιερία έχουμε το εξής. Κάτι που είπε ο Βουλευτής μας, ο κύριος Αμοιρίδης, που είναι και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της ΤΕΔΚ. Αν έβλεπε κανείς τον χάρτη στην περιοχή της Βόρειας Πιερίας, ένας τρίτος, ένας εξωγήινος, θα έβαζε ότι η πρωτεύουσα εκεί ή τέλος πάντων έδρα, θα έπρεπε να είναι το Αιγίνιο, με την πρώτη ματιά. Γιατί γίνεται κάτι διαφορετικό; Δεν λέω τη θέση μου, ας είναι ότι θέλει. Το ζήτημα είναι πως κάτι προφανές δεν το βλέπουμε ή αρχίζουμε το παιχνίδι, λέμε πάμε σε διαβούλευση με προφανή σφάλματα, διορθώνουμε τα προφανή σφάλματα και αλλού κάνουμε τη δουλειά μας. Μπορεί να ισχύει και αυτό, κύριε Τέγο. Τι λέτε; Μπορεί και να ισχύει.
Ή επίσης βαπτίζουμε ορεινούς κάποιους Δήμους, κοτσάρουμε και στην Κατερίνη ένα Δήμο 7.000 πληθυσμού, γιατί πρέπει να βαπτιστεί ορεινός. Όταν βαπτίζεις κάτι μπορείς να το κάνεις όπως θες και τα κριτήρια, εμείς λέμε και είπαμε, κόκκινη γραμμή οριζόντια στα θεσμικά, οριζόντια.
Εγώ λέω το εξής. Τα λεφτά που είναι να παίρνουν οι ορεινοί Δήμοι, πολλά από των οποίων Διαμερίσματα είναι πεδινά, να τα δώσουμε, όχι τριπλάσια χρηματοδότηση, στα πραγματικά ορεινά Διαμερίσματα, δεκαπλάσια χρηματοδότηση, αν θέλουμε να κρατήσουμε την περιφέρεια, αν θέλουμε να κρατήσουμε τα ορεινά Διαμερίσματα. Όμως όχι να μου πεις και το Δήμο Μακεδνών ορεινό και να παίρνει τριπλάσια χρήματα από κάποιον πραγματικά ορεινό ή να λες το Δημοτικό Διαμέρισμα Λόφου της Πιερίας, πεδινότατο, νοικοκύρηδες άνθρωποι, πλούτος, καπνό, να λες ότι είναι και ορεινό.
Από εκεί και πέρα βάζουμε και ένα ζήτημα το οποίο καταθέτω, κύριε Πρόεδρε, για τους υπαλλήλους των ΤΕΔΚ, το οποίο παρακαλώ να συμπεριληφθεί, όπως επίσης σήμερα ακούσαμε, στο προηγούμενο Συνέδριο δεν ακούσαμε τίποτα για τους υπαλλήλους, τους εργαζόμενους και δεν έχουμε καμία όρεξη να κάνουμε λαϊκισμό, αλλά επιτέλους πρέπει για κάποιους εργαζόμενους, δεν μπορεί να τους κρεμάς και να έχει την αγωνία. Έχουμε το δράμα των ανέργων. Έχουμε το δράμα της μερικής απασχόλησης, των stagers. Θέλουμε να δημιουργήσουμε ένα μεγαλύτερο δράμα αυτών που είναι μόνιμοι;
Εγώ ένα έχω να πω, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι. Η Ελλάδα δεν καταστράφηκε ποτέ από το μεροκάματο του εργαζόμενου. Από άλλα καταστράφηκε και όταν θέλουμε να ρίχνουμε στάχτη στα μάτια, να ρίχνουμε τους προβολείς με τα μέσα τα οποία ελέγχουμε, για το 2,5% της οικονομίας, αυτό σημαίνει ότι θέλουμε να κρύψουμε το υπόλοιπο 97,5 και εμείς λέμε όχι, λέμε φτάνει πια, θέλουμε μια Αυτοδιοίκηση του 8% του συνολικού οικονομικού προϊόντος της Ελλάδας. Τέτοια Αυτοδιοίκηση και θέλουμε μια Αυτοδιοίκηση ιδιαίτερα σε αυτήν την εποχή, φίλες και φίλοι, που πραγματικά με πληγώνει. Πίστευα ότι δεν θα μπορούσε ποτέ μετά από αυτά που λέχθηκαν, με αυτά που βλέπουμε, ότι θα κάναμε μια καλή πρακτική και δεν θα ίσχυαν τα μικροπροσωπικά, μικροκομματικά κριτήρια, να κάνουμε και κάτι από εδώ, ας μαζέψουμε και κάτι από εκεί.
Έλεος! 2010, η Ελλάδα σε κρίση και στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και εμείς σκεφτόμαστε αν θα έχουμε ένα ακόμη Δημαρχάκο των 5.000 κατοίκων;
Αυτά και σας ευχαριστώ. (Επτά/Κ.Δ. Παπακώστας)
Πηγή:
http://www.eptanews.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=2043:-5-&catid=40:reportace&Itemid=29
Έκφραση γνώμης για το πρόγραμμα «ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ»
Το 2010 θεωρούμε και αποδεχόμαστε όλοι πως ζούμε σε μια ευνομούμενη πολιτεία όπου ο κάθε πολίτης και ο κάθε συλλογικός φορέας έχει το αναφαίρετο δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης της γνώμης για κάθε θέμα που τον αφορά ως άτομο ή αφορά το ζωτικό του περιβάλλον.
Όταν μάλιστα την άποψή μας αυτή την ζητά η ίδια η πολιτεία και έχει βαρύνουσα σημασία τότε πολύ περισσότερο έχουμε την υποχρέωση να την εκφράσουμε δημόσια και ξεκάθαρα.
Στη διαδικασία καταγραφής της άποψης των πολιτών για σημαντικά θέματα παρεμβαίνουν συνήθως ομάδες, σύλλογοι, αλλά και τοπικοί φορείς διοίκησης και εξουσίας όπως είναι τα Τοπικά Συμβούλια, οι Δημοτικές Αρχές. Κι εδώ αρχίζει το πρόβλημα.
Σύμφωνα με την επιθυμία αυτού που διενεργεί την καταγραφή επιδιώκεται να εξαχθεί τελικά και το ανάλογο αποτέλεσμα
Αν και υπάρχουν διαφανείς διαδικασίες όπου ο πολίτης μπορεί να εκφράσει την γνώμη του ή να διατυπώσει την άποψή του, αυτές αποφεύγονται και στήνονται μηχανισμοί που μόνο αντικειμενικό αποτέλεσμα δεν μπορούν να έχουν.
Αφορμή για αυτή την παρέμβαση μου έδωσαν όσα παρατηρώ και διαβάζω τις τελευταίες μέρες στα χωριά της ορεινής Πιερίας, στις εφημερίδες και στα blogs της Πιερίας.
Διάβασα π.χ. κείμενα ανωνύμων πολιτών που εκφράζονταν δυναμικά υπέρ του ορεινού δήμου από διάφορα χωριά κατά σειρά λες και ήταν εν διατεταγμένη υπηρεσία.
Γνωρίζοντας τους ανθρώπους και τις συνήθειες τους στα χωριά της ορεινής Πιερίας θεωρώ ότι είναι απίθανο να ενεργοποιήθηκαν τόσο άμεσα και την ίδια στιγμή ομάδες πολιτών. Μάλλον από κάποιο γραφείο - άρα πλαστά – ήταν όλα αυτά!
Την Πέμπτη δημοσιεύτηκε στις τοπικές εφημερίδες ανακοίνωση συλλόγων της Ρητίνης υπέρ του ορεινού δήμου με υπογραφές των μελών των Διοικητικών Συμβουλίων των συλλόγων.
Είναι όπως γράφτηκε και στην αρχή αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε πολίτη να εκφράσει γνώμη για το κάθε τι. Όταν όμως εκφράζει γνώμη ως εκπρόσωπος ενός σωματείου θα πρέπει να τηρούνται κάποιοι βασικοί κανόνες λειτουργίας και δημοκρατίας.
Αν το θέμα για το οποίο παίρνουν θέση είναι καταγεγραμμένο στους σκοπούς και τις αρμοδιότητες του συλλόγου μπορούν με συνεδρίαση που καταγράφεται σε πρακτικό να εκφράσουν άποψη και να πάρουν απόφαση. Αν όμως το θέμα δεν είναι καταγεγραμμένο στις αρμοδιότητες και στους σκοπούς του συλλόγου τότε δεν μπορούν να χρησιμοποιούν τη σφραγίδα του συλλόγου και να καταγράφουν ουσιαστικά την προσωπική τους άποψη, ως άποψη του συλλόγου. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο κατόπιν σύγκλισης Γενικής Συνέλευσης των μελών του συλλόγου με την κανονική και νόμιμη διαδικασία και αν το Σώμα της Γενικής Συνέλευσης το αποδεχθεί μπορεί να καταγραφεί η άποψη και να παρθεί απόφαση.
Ένα ακόμη γεγονός που λαμβάνει χώρα αυτές τις μέρες, πάλι στη Ρητίνη είναι η συλλογή υπογραφών από σπίτι σε σπίτι με το μοναδικό ερώτημα αν είναι ο κάθε υπογράφων υπέρ των τεσσάρων δήμων.
Κι αυτή η διαδικασία δεν μπορεί να θεωρηθεί ιδιαίτερα ξεκάθαρη και δεν τηρεί τους κανόνες της δεοντολογίας. Αν αυτοί που ξεκίνησαν την διαδικασία ήθελαν να καταγράψουν την πραγματική άποψη των πολιτών, των κατοίκων της Ρητίνης θα έπρεπε να τους ενημερώσουν πρώτα για όλα όσα προβλέπει το Σχέδιο «Καλλικράτης» και κατόπιν να ζητήσουν από τους πολίτες να αποφασίσουν.
Τι πιο δημοκρατικό από μια ανοιχτή γενική συνέλευση στην οποία να ενημερωθούν οι συμμετέχοντες για τις προτάσεις του σχεδίου «Καλλικράτης» που αφορούν το χωριό, τη Ρητίνη. Να μάθουν δηλαδή οι κάτοικοι ότι έχουν δύο επιλογές:
1) Να καταργηθεί ο δήμος Πιερίων και θα ενωθεί με τον δήμο Πέτρας θα λέγεται Δήμος Πιερίων και η έδρα από τη Ρητίνη θα πάει στην Κ. Μηλιά.
2) Να καταργηθεί ο δήμος Πιερίων και να ενωθεί με τον Δήμο Κατερίνης με έδρα την Κατερίνη όπως προβλέπεται και με τον διπλανό Δήμο Ελαφίνας.
Να μάθουν για τα νέα δεδομένα που φέρνει το πρόγραμμα «Καλλικράτης» στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, να μάθουν για τα υπέρ και τα κατά της κάθε πρότασης και τελικά να εκφράσουν την άποψή τους;
Ποιος φοβάται τελικά τον ενημερωμένο πολίτη; Ποιος θέλει στα ύπουλα και στα μουλωχτά να μαζεύει υπογραφές; Πόσο αβίαστα και με ελεύθερη βούληση δίνονται αυτές οι υπογραφές;
Γ. Κουκουλιάτας
Δημοσιογράφος
Πηγή:
http://pieria-gr.blogspot.com/2010/05/blog-post_9028.html
Για το ύφος και το ήθος των δύο κειμένων, ο καθένας μπορεί να έχει τη δική του άποψη. Έχω όμως μία απορία. Οι μεν ισολογισμοί που παρουσιάζονται στο κείμενο το κυρίου Παπακώστα, είναι φανερό ότι προέρχονται από κάποιο δημόσιο έγγραφο. Για τα δε δάνεια του Δήμου Κατερίνης παρουσιάζεται ένας πίνακας, χωρίς να αναφέρεται η πηγή. Από που αντλεί αυτήν την πληροφόρηση για να εξασφαλίσει την αξιοπιστία και την εγκυρότητα των στοιχείων του, άρα και το βάσιμο των ισχυρισμών του; Υπάρχει περίπτωση τα στοιχεία να είναι αυθαίρετα, ή ακόμη και χαλκευμένα, οπότε τα συμπεράσματα να στερούνται τεκμηρίωσης;
Αυτά προς το παρόν και επιφυλάσσομαι να επανέλθω.
Πέμπτη 6 Μαΐου 2010
Διαγραφή της Ντόρας Μπακογιάννη
Σαν κεραυνός εν αιθρία έπεσε η είδηση της διαγραφής της Ντόρας Μπακογιάννη λόγω της, εκτός κομματικής "γραμμής", θετικής ψήφου της στα οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης. Αποσβολωμένοι και άναυδοι οι πολίτες δεν μπορούν να πιστέψουν τη νέα αυτή εξέλιξη. Με μεγάλο ενδιαφέρον αναμένονται τα επόμενα βήματα της κυρίας Μπακογιάννη.
Μήπως, λέω μήπως, μας δουλεύουν; Περιμένουν, αλήθεια, να τους πάρουμε στα σοβαρά; Πλάκα μας κάνουν; Φαίνεται ότι ήρθε η ώρα να αρχίσουμε να τους κάνουμε πλάκα εμείς. Άντε με το καλό, να την καλοδεχτεί ο Γιώργος στο ΠΑΣΟΚ, όπως έκανε με τον Μάνο, τον Ανδριανόπουλο, τον Κοντογιαννόπουλο και λοιπά καλόπαιδα.
Ακόμη, διαγράφηκαν οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ Οικονόμου, Δημαράς και Σακοράφα επειδή ψήφισαν "παρών".
Τελικά τα μέτρα πέρασαν με 172 ψήφους υπέρ (γεια σου φίλε του λαού Καρατζαφέρη), 121 κατά και 3 παρών. Είμαι περίεργος οι 4 βουλευτές που έλειπαν ποιοι είναι και τι σπουδαιότερο είχαν να κάνουν.
Με τις υγείες μας...
Μήπως, λέω μήπως, μας δουλεύουν; Περιμένουν, αλήθεια, να τους πάρουμε στα σοβαρά; Πλάκα μας κάνουν; Φαίνεται ότι ήρθε η ώρα να αρχίσουμε να τους κάνουμε πλάκα εμείς. Άντε με το καλό, να την καλοδεχτεί ο Γιώργος στο ΠΑΣΟΚ, όπως έκανε με τον Μάνο, τον Ανδριανόπουλο, τον Κοντογιαννόπουλο και λοιπά καλόπαιδα.
Ακόμη, διαγράφηκαν οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ Οικονόμου, Δημαράς και Σακοράφα επειδή ψήφισαν "παρών".
Τελικά τα μέτρα πέρασαν με 172 ψήφους υπέρ (γεια σου φίλε του λαού Καρατζαφέρη), 121 κατά και 3 παρών. Είμαι περίεργος οι 4 βουλευτές που έλειπαν ποιοι είναι και τι σπουδαιότερο είχαν να κάνουν.
Με τις υγείες μας...
Γκρίζες μέρες, μαύρες σημαίες
Γκρίζα και φονική σαν τον καπνό η μέρα που έφυγε. Η οργή, η θλίψη, η αγωνία και η αηδία έγιναν βουερό ποτάμι που φούσκωσε και πλημμύρισε τους δρόμους. Σ’ έπιανε δέος όταν έβλεπες τον κόσμο που διαδήλωνε. Πού ήταν αλήθεια όλος αυτός ο κόσμος; Πόσα χρόνια πριν έπρεπε να έχει βγει στους δρόμους για να σταματήσει τον κατήφορο που μας έφερε εδώ; Αν υπάρχει ένα κέρδος από την σημερινή μας κατάντια, σκεφτόμουν, είναι όλος αυτός ο κόσμος. Κι έπειτα… Εμφανίστηκαν οι ποντικοί με τις κουκούλες. Τρεις νεκροί προστέθηκαν στον ζοφερό κατάλογο των αθώων θυμάτων της τυφλής, της παράλογης, της ατελέσφορης βίας. Ήταν οι δράστες βαλτοί; Προβοκάτορες; Γιαλαντζί αναρχικοί; Ας τους πει ο καθένας όπως θέλει. Για μένα ήταν απλώς δολοφόνοι. Ή μάλλον, όχι μόνο δολοφόνοι. Και φασίστες. Γιατί όποια κι αν ήταν τα κίνητρά τους, κατάφεραν να φοβίσουν τον κόσμο. Κι η μόνη ελπίδα του ξοφλημένου συστήματος που μας κυβερνά, είναι να μείνει ο κόσμος κλεισμένος στο καβούκι του από φόβο.
Γκρίζες και φονικές σαν το μολύβι οι μέρες που έρχονται. Από την Κυριακή σκεφτόμουν κι έλεγα, ότι τις χθεσινές εικόνες θα τις δούμε μετά τον Ιούλιο. Όταν πια η επιδρομή στα εισοδήματα των εργαζομένων θα έχει γίνει αισθητή στην πράξη. Φευ! Έφτανε και μόνο το άκουσμα των μέτρων για να ξεσπάσει η οργή. Τι θα γίνει όμως όταν θα λείψουν τα λεφτά από την τσέπη; Όταν τα δάνεια και οι επιταγές δε θα μπορούν να πληρωθούν; Εδώ και ενάμιση χρόνο οι πιο διορατικοί γράφουν. Έλεγαν ότι όταν οι πατεράδες θα αρχίσουν να χάνουν τις δουλειές και τα σπίτια τους, ο Δεκέμβρης του 2008 θα μοιάζει με παιδικό παραμυθάκι. Σιγοψιθυρίζει ο κόσμος στους δρόμους, τις πλατείες και τα καφενεία ότι τα χειρότερα δεν τα είδαμε ακόμη. Κι όσοι δεν βγήκαν χθες στο δρόμο, κι ήταν πολλοί, ήδη ετοιμάζονται για την επόμενη φορά. Από πάντα το κράτος ζητούσε από το λαό θυσίες, με την υπόσχεση ενός καλύτερου μέλλοντος. Και κάθε φορά, συνειδητά ή αναγκαστικά ο λαός τις έκανε. Τώρα όμως ο κόμπος έφτασε στο χτένι. Τις θυσίες άρχισε να τις απαιτεί ο λαός. Όλοι αυτοί που νόμιζαν ότι θα τον κρατούν αιωνίως υπνωτισμένο με άρτο και θεάματα, θα βρεθούν στην αρένα. Να είναι σίγουροι ότι το πλήθος δε θα ησυχάσει αν δεν δει αίμα. Το δικό τους. Δεν το εννοώ κυριολεκτικά. Αλλά ποιος θα εκπλαγεί πια από ένα τέτοιο ενδεχόμενο;
Γκρίζες και φονικές σαν το μολύβι οι μέρες που έρχονται. Από την Κυριακή σκεφτόμουν κι έλεγα, ότι τις χθεσινές εικόνες θα τις δούμε μετά τον Ιούλιο. Όταν πια η επιδρομή στα εισοδήματα των εργαζομένων θα έχει γίνει αισθητή στην πράξη. Φευ! Έφτανε και μόνο το άκουσμα των μέτρων για να ξεσπάσει η οργή. Τι θα γίνει όμως όταν θα λείψουν τα λεφτά από την τσέπη; Όταν τα δάνεια και οι επιταγές δε θα μπορούν να πληρωθούν; Εδώ και ενάμιση χρόνο οι πιο διορατικοί γράφουν. Έλεγαν ότι όταν οι πατεράδες θα αρχίσουν να χάνουν τις δουλειές και τα σπίτια τους, ο Δεκέμβρης του 2008 θα μοιάζει με παιδικό παραμυθάκι. Σιγοψιθυρίζει ο κόσμος στους δρόμους, τις πλατείες και τα καφενεία ότι τα χειρότερα δεν τα είδαμε ακόμη. Κι όσοι δεν βγήκαν χθες στο δρόμο, κι ήταν πολλοί, ήδη ετοιμάζονται για την επόμενη φορά. Από πάντα το κράτος ζητούσε από το λαό θυσίες, με την υπόσχεση ενός καλύτερου μέλλοντος. Και κάθε φορά, συνειδητά ή αναγκαστικά ο λαός τις έκανε. Τώρα όμως ο κόμπος έφτασε στο χτένι. Τις θυσίες άρχισε να τις απαιτεί ο λαός. Όλοι αυτοί που νόμιζαν ότι θα τον κρατούν αιωνίως υπνωτισμένο με άρτο και θεάματα, θα βρεθούν στην αρένα. Να είναι σίγουροι ότι το πλήθος δε θα ησυχάσει αν δεν δει αίμα. Το δικό τους. Δεν το εννοώ κυριολεκτικά. Αλλά ποιος θα εκπλαγεί πια από ένα τέτοιο ενδεχόμενο;
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)