Είναι διασκεδαστικό να βλέπεις ανθρώπους που συμμετέχουν στο δημόσιο διάλογο να εξοργίζονται όταν κάποιος αμφισβητεί τα επιχειρήματά τους και, εν τέλει, την εγκυρότητα της θέσης τους. Η οργή είναι πρόδηλη σε πολλές εκφράσεις που χρησιμοποιούνται στην απάντηση του συναδέλφου μηχανικού Ν.Η. . Ανιχνεύεται, όμως, και στην βιασύνη του να απαντήσει, καθώς και σε αρκετές ανακρίβειες που μπορούν να εντοπιστούν στο κείμενό του, το οποίο δημοσίευσα.
Στη δημοκρατία, ο καθένας δικαιούται να έχει γνώμη επί παντός επιστητού και να την εκφράζει δημόσια, ελεύθερα και απεριόριστα. Πρέπει, βέβαια, να είναι προετοιμασμένος να δεχθεί κριτική για την άποψή του. Δεν αντιλαμβάνομαι πώς και γιατί για οποιοδήποτε ζήτημα που αφορά τα κοινά, δικαίωμα γνώμης έχουν μόνο οι ειδικοί. Η θέση αυτή εκφράζεται πολλές φορές συγκεκαλυμμένα μέσα στο κείμενο, με αποκορύφωμα την απαίτηση να ζητήσω συγγνώμη για τις απόψεις μου, αν δεν είμαι ειδικός. Είναι, επίσης, χαρακτηριστική η απαξίωση που επιφυλάσσει ο Ν.Η. για τους δημοτικούς συμβούλους. Η ιεράρχηση των αναγκών, η χάραξη πολιτικής, ο έλεγχος της νομιμότητας των διαδικασιών, η επίβλεψη των αποτελεσμάτων της διοίκησης, ο έλεγχος του δημοσίου χρήματος, είναι πράξεις και διαδικασίες πολιτικές. Και, ευτυχώς, δικαίωμα και υποχρέωση να συμμετέχουν σ’ αυτές έχουν, όχι μόνο οι προδήλως απαξιωθέντες από τον Ν.Η. εκπαιδευτικοί, αλλά και οι αγρότες, οι εργάτες, οι μηχανικοί, οι γιατροί, κοντολογίς ο κάθε πολίτης. Πολύ περισσότερο, εκείνοι που ψηφίστηκαν από τον λαό για να τον υπηρετούν. Η απαξίωση των αιρετών για την άσκηση των καθηκόντων τους, η αμφισβήτηση του απεριορίστου της γνώμης και η λεκτική συμπεριφορά «νταή της γειτονιάς» απέναντι σε πολίτες που εξασκούν τα δημοκρατικά τους δικαιώματα, παραπέμπουν ευθέως σε φασιστικές λογικές.
Το δε φασιστικό της λογικής του συναδέλφου επιτείνεται από την ανακολουθία του. Ποιο συγκεκριμένα, μέσω του διαδικτύου ανακάλυψα ότι στην Κατερίνη υπάρχει μόνο ένας μηχανικός με τα αρχικά Ν.Η., ο οποίος, μάλιστα, σύμφωνα με το βιογραφικό του διαμένει έναντι, και όχι έμπροσθεν όπως λανθασμένα γράφει, του πάρκου. Ο συνάδελφος αυτός είναι ηλεκτρολόγος μηχανικός. Από το βιογραφικό του, επίσης, προκύπτει ότι δεν είναι κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου σπουδών (master), εκτός αν ως τέτοιο εννοεί τη βεβαίωση που πρόσφατα άρχισε να χορηγεί το Πολυτεχνείο του Α.Π.Θ. στους αποφοίτους του, ή αν το βιογραφικό που εντόπισα είναι ανακριβές. Είναι σαφές ακόμα και για τον πλέον αδαή, ότι οι ηλεκτρολόγοι μηχανικοί καμία σχέση δεν έχουν με την κατασκευή των δρόμων, πλην του φωτισμού και κάποιων ηλεκτρονικών εγκαταστάσεων που μπορεί να απαιτούνται. Σύμφωνα, λοιπόν, με το σκεπτικό του, δε θα έπρεπε να έχει δικαίωμα λόγου για το θέμα. Το δικαίωμά του αυτό είναι όμως και ευτυχώς αναφαίρετο, απεριόριστο και το εξασκεί με περισσή και πομπώδη επιστημοσύνη.
Σε ό,τι αφορά τα γλωσσικά ζητήματα, μολονότι διαπίστωσα σωρεία λαθών και στην απάντηση, δε θέλω να σταθώ ιδιαίτερα. Η εμμονή μου πηγάζει από την πεποίθηση ότι η ορθή χρήση της γλώσσας είναι προϋπόθεση ενός παραγωγικού δημόσιου διαλόγου. Οι λέξεις κρύβουν πολλά λεπτά νοήματα και η λανθασμένη χρήση τους μπορεί να οδηγήσει, εκούσια ή ακούσια, σε παρερμηνείες. Για να επανέλθω, έχω δύο παρατηρήσεις. Πρώτον, η κατάληξη «-ικός» χρησιμοποιείται για να δηλώσει αυτό που εκπορεύεται από ή αναφέρεται στο θέμα της λέξης. Για παράδειγμα, η λέξη δημοτικός σημαίνει αυτός που εκπορεύεται από τον δήμο, που υπάρχει εξαιτίας του δήμου ή που ανήκει στον δήμο, καθώς και αυτός που αναφέρεται στον δήμο, πχ δημοτικό σχολείο και δημοτικές εκλογές. Δεν αμφισβήτησα ποτέ την ύπαρξη του επιθέτου «λαγνικός». Απλά, λαγνικός είναι αυτός που εκπορεύεται από τη λαγνεία ή αναφέρεται σε αυτήν. Ορθώς, επομένως, χρησιμοποιεί ο Καρούζος τη λέξη, καθώς ο κατακλυσμός του συγνεφοσυνάχτη εκπορεύεται από τη λαγνεία του, άρα είναι λαγνικός. Τα σχέδια, όμως, που εκφράζουν τη λαγνεία για τα αυτοκίνητα είναι αυτοκινητολάγνα. Αυτοκινητολαγνικά θα ήταν αν εξέφραζαν τη λαγνεία που αισθάνονται τα ίδια τα αυτοκίνητα, πράγμα καταφανώς λανθασμένο, ακόμη και για νεολογισμό.
Δεύτερον, ο ορισμός του Μπαμπινιώτη, του οποίου το λεξικό δεν έχω, για τον εξοστρακισμό είναι ορθός. Είναι ξεκάθαρο, από την άλλη, ότι αναφέρεται σε ζωντανούς. Τα κομμένα δέντρα είναι εκ των πραγμάτων νεκρά. Ακόμη κι αν δεχθούμε τη μεταφορική χρήση της λέξης και παραβλέψουμε τα ουσιώδη προηγούμενα, η έκφραση «θα κοπούν και θα εξοστρακιστούν» είναι αναμφίβολα πλεονασμός και επομένως λανθασμένη, εξηγείται, παραταύτα, από την προσπάθεια να δοθεί κύρος και επισημότητα στο κείμενο.
Στο αρχικό μου κείμενο αναφέρθηκα σε γεγονός που συνέβη τον Ιούλιο του 2009, αν δε με απατά η μνήμη μου. Συγκεκριμένα, σε εκπομπή του τηλεοπτικού σταθμού «Δίον» με οικοδεσπότη τον Ευγένιο Ολύμπιο, εμφανίστηκε ως προσκεκλημένος ο κύριος Τσολακίδης. Το τμήμα της εκπομπής που παρακολούθησα, διάρκειας πλέον της μισής ώρας, αφορούσε καταγγελία του κυρίου Τσολακίδη για την επικείμενη κοπή δέντρων στο 11ο δημοτικό σχολείο Κατερίνης, στο πλαίσιο εργασιών που θα πραγματοποιούνταν στην περιοχή. Ως τεκμήριο, παρουσίασε φωτογραφίες που έδειχναν σημειώσεις του εργολάβου πάνω σε τοίχο της περίφραξης του σχολείου, και οι οποίες αφορούσαν το υπό υλοποίηση έργο. Τα σημάδια αυτά, σύμφωνα με τον κύριο Τσολακίδη, αποτελούσαν απόδειξη του ότι ο δήμος θα προχωρούσε σε διαπλάτυνση του δρόμου, κάτι που θα είχε ως συνέπεια την κοπή τριών, αν θυμάμαι καλά, μεγάλων δέντρων.
Σε ερώτηση του δημοσιογράφου για το αν απευθύνθηκε στον δήμο, απάντησε ότι συναντήθηκε με τον Δήμαρχο, κύριο Σάββα Χιονίδη, ο οποίος τον διαβεβαίωσε ότι κανένα δέντρο δεν πρόκειται να κοπεί, διότι κάτι τέτοιο δεν προβλέπεται στη μελέτη και δεν συνάδει με την πολιτική λογική της σημερινής διοίκησης. Ο κύριος Τσολακίδης εξακολουθούσε, μολαταύτα να ισχυρίζεται ότι ο δήμος θα κόψει τελικά τα δέντρα, όπως προέκυπτε από τα «αδιάσειστα» ντοκουμέντα του, δηλαδή τις φωτογραφίες. Παρουσίασε, ακόμη, φωτογραφία ηλικιωμένης κατοίκου της περιοχής και περιέγραψε το πώς εκείνη έκλαιγε με λυγμούς επειδή θα κόβονταν τα δέντρα που υπήρχαν από τότε που εκείνη ήταν κοριτσάκι. Δε σταμάτησε να θεωρεί δεδομένη την κοπή των δέντρων, ούτε όταν ο Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου, κύριος Λεμονόπουλος, παρενέβη τηλεφωνικά στην εκπομπή, διαβεβαιώνοντας ότι κανένα δέντρο δεν επρόκειτο να κοπεί.
Τι συνέβη τελικά; Στο πλαίσιο της ανάπλασης των οδών Δανάης και Φλέμιγκ, μετατοπίστηκε κατά λίγα μέτρα ο τοίχος του σχολείου, έγινε δηλαδή αυτό που έδειχναν οι σημειώσεις στον τοίχο. Έτσι εξαλείφθηκε ο κίνδυνος να πέσει κάποιος μαθητής από τα κάγκελα, και από αρκετά μεγάλο ύψος, στον δρόμο, ο οποίος λόγω τη ύπαρξης του δικαστικού μεγάρου λίγα μέτρα πιο πέρα, εξυπηρετεί σημαντικό κυκλοφοριακό φόρτο. Ο καθένας, φαντάζομαι, αντιλαμβάνεται τι θα σήμαινε η πτώση ενός παιδιού στον συγκεκριμένο δρόμο. Τα δέντρα δε, όχι μόνο δεν κόπηκαν, αλλά στην πολύτιμή τους σκιά τοποθετήθηκαν παγκάκια και αποδόθηκαν στην τοπική κοινωνία. Ο συνάδελφος Ν.Η. υπονοεί ότι η σωτηρία των δέντρων οφείλεται στην παρέμβαση των πολιτών. Το ότι η κοπή τους δεν προβλεπόταν από τη μελέτη, επομένως δεν είχε ποτέ αποφασιστεί, και ο Δήμαρχος είχε κατηγορηματικά βεβαιώσει ότι δεν τίθεται τέτοιο ζήτημα, είναι για τον συνάδελφο, όπως και για τον κύριο Τσολακίδη, παντελώς άσχετα. Εμένα στο χωριό μου αυτό το λένε «μονά ζυγά δικά μας» και στις φοιτητικές γενικές συνελεύσεις το αποκαλούσαμε σπέκουλα και προπαγάνδα. Ένας φίλος μου, μάλιστα, που παρακολούθησε την εκπομπή το χαρακτήρισε «πολιτική αλητεία», αλλά του έβαλα πιπέρι στο στόμα και δεν το ξανάκανε.
Θα ήθελα να σημειώσω, ότι αν και διάβασα τέσσερις φορές το αρχικό μου κείμενο, τη λέξη «άθλιος» που μου αποδίδει ο Ν.Η. δεν την εντόπισα πουθενά, όπως και κανένα παράγωγό της. Επίσης, χαρακτήρισα σχόλιό του «άστοχο, αν όχι δόλιο». Τον ίδιο σε κανένα σημείο δεν τον χαρακτήρισα δόλιο. Τέλος, οι γονείς μου με δίδαξαν ότι όποιος λέει ψέματα είναι ψεύτης. Για τα ψέματα που υπάρχουν στο κείμενο με τίτλο "Πάρκο ή Πάρκινκ Κατερίνης;", στην απάντησή του και σε επόμενο κείμενο του ιστοτόπου
http://www.otoposmou.gr/ θα επανέλθω σε επόμενη ανάρτηση με τεχνικές λεπτομέρειες για τον σχεδιαζόμενο κόμβο.
Ακόμη, μου προκάλεσε αλγεινή εντύπωση η απαξίωση των δημοτικών συμβούλων και των αιρετών γενικότερα, που είναι διάχυτη στο κείμενο του εθελοντή συναδέλφου Ν.Η. . Ανήκω σ’ εκείνους που πιστεύουν ότι όσοι συμμετέχουν στα αιρετά θεσμικά όργανα είναι κατ’ ουσίαν εθελοντές. Προσφέρουν από το υστέρημα του χρόνου τους για να συμβάλλουν στη διαμόρφωση καλύτερων συνθηκών ζωής για όλους.
Τέλος, όπως φαίνεται στο προφίλ αλλά και στην παρθενική μου ανάρτηση, είμαι ελεύθερος επαγγελματίας και όχι δημοτικός υπάλληλος, όπως υπονόησε ο συνάδελφος για να υπονομεύσει την αντικειμενικότητα και την αξιοπιστία μου. Αδυνατώ όμως να συλλάβω πώς ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα μου στερούσε την ελευθερία της έκφρασης. Κλείνοντας, να ενημερώσω ότι ξεκίνησα τη λήψη συμπληρωμάτων ασβεστίου για τον οστεοπορωτικό μου εγκέφαλο, παρά την άρνηση ορθοπεδικών και νευρολόγων να μου τα συνταγογραφήσουν, με την ανήκουστη δικαιολογία ότι κάτι τέτοιο δεν υπάρχει.
