Δύο είναι τα κυριότερα θέμα συζήτησης ανά την επικράτεια τις τελευταίες μέρες. Βέβαια, το «ανά την επικράτεια» δεν έχω τρόπο να το ελέγξω αυτοπροσώπως, αλλά αν κρίνω από τις συζητήσεις στις παρέες μου, τις αναρτήσεις στα blog και το τι λέγεται και γράφεται στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο, η παρατήρηση δεν απέχει από την πραγματικότητα. Όπως και να έχει, τα κυρίαρχα θέματα είναι τα «νέα μέτρα» και η πιο πρόσφατη τσόντα ελληνικής παραγωγής. Το δεύτερο έχει καταντήσει τόσο βαρετό όσο και η ερμηνεία της πρωταγωνίστριας και επιπλέον οποιαδήποτε συζήτηση επ’ αυτού είναι ολότελα αντιπαραγωγική, άχρηστη και ανούσια. Οπότε, όπως καταλαβαίνετε, θα ασχοληθώ με το πρώτο. Ο κυρίαρχος μηχανισμός προπαγάνδας προσπαθεί να εμφανίσει τα μέτρα ως δυσάρεστα αλλά αναγκαία. Είναι τα μέτρα δυσάρεστα; Προφανώς, όπως αποδεικνύεται από τις κοινοποιήσεις αλλά και από τις πρώτες σχετικές δημοσκοπήσεις, τις οποίες συμβουλεύομαι πάντα με μια σχετική επιφύλαξη. Είναι σοσιαλιστικά, δηλαδή η κυβέρνηση που τα υιοθετεί είναι συνεπής με τον αυτοχαρακτηρισμό της ως σοσιαλιστική; Όχι. Και δεν το λέω εγώ, αλλά ο ίδιος ο πρωθυπουργός και πλήθος κυβερνητικών στελεχών. Είναι, τέλος, αναγκαία; Εδώ είναι που χωράει μεγάλη συζήτηση.
Τι σημαίνει αναγκαίο; Αυτό το οποίο πρέπει οπωσδήποτε να γίνει. Για παράδειγμα, είναι αναγκαίο να τραφείς προκειμένου να επιβιώσεις. Κάποιος μπορεί να πει ότι είναι αναγκαίο να εργαστείς προκειμένου να μπορέσεις να τραφείς. Αυτό όμως είναι λάθος. Διότι πρώτον μπορείς να κλέψεις την τροφή σου ή μπορεί να είσαι εισοδηματίας και να μην χρειάζεται να εργαστείς ή, ακόμη, να εργάζεσαι αλλά να μην μπορείς να τραφείς, διότι δεν έχεις τρόπο να καρπωθείς το αποτέλεσμα τις εργασίας σου. Το πρώτο που θα πρέπει να συζητηθεί είναι αν το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα των μέτρων είναι αναγκαίο. Δηλαδή, αν το κράτος βρίσκεται σε άμεση ανάγκη να μειώσει το έλλειμμα και το δημόσιο χρέος. Η αναγκαιότητα αιτιολογείται από το αυξημένο κόστος του δανεισμού στο οποίο υποχρεώνεται η χώρα, επειδή ακριβώς έχει αυξημένο έλλειμμα και χρέος. Τουλάχιστον έτσι μας λένε. Διότι, όπως γράφει και ο Δημήτρης Ελευθεράτος στη Sportday «Η Ελλάδα, που έχει έλλειμμα 12,7% και δημόσιο χρέος 179%, δανείζεται με επιτόκιο 6,4%. Την ίδια στιγμή η Ισπανία του ελλείμματος 11,4% και του χρέους 207% δανείζεται με επιτόκιο 3%. Συμπέρασμα: ο γρίφος επιζητεί πολιτική κι όχι δημοσιονομική εξήγηση». (Για ολόκληρο το άρθρο δείτε στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://www.sday.gr/page.ashx?pid=2&aid=6240&autid=2 ). Σίγουρα κάτι παράξενο συμβαίνει και οι «αγορές» έχουν βαλθεί να γδάρουν εμάς και κάνουν τα στραβά μάτια για άλλες χώρες, μεταξύ των οποίων και η Ισπανία. Όπως είναι επίσης σίγουρο ότι οι κραυγές της κυβέρνησης περί χρεοκοπίας, τιτανικού της ελληνικής οικονομίας και λοιπών αστειοτήτων συνδέονται άμεσα με την αντιμετώπιση που μας επιφυλάσσουν οι «αγορές» και η Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι νόμοι που έδωσαν τη δυνατότητα στους περίφημους κερδοσκόπους να κερδοσκοπούν σε βάρος ολόκληρων λαών ψηφίστηκαν από τις κυβερνήσεις, ήταν δηλαδή αποτελέσματα συγκεκριμένης πολιτικής. Επομένως, το να αφαιρεθεί από τους κερδοσκόπους η δυνατότητα αυτή είναι κάτι που μπορεί να επιτευχθεί με πολιτικά μέσα επίσης.
Έστω, όμως, ότι η διαδικασία πολιτικής επίλυσης του προβλήματος της διεθνούς κερδοσκοπίας είναι χρονοβόρα, και οι ανάγκες της χώρας μας για ρευστό άμεσες. Έστω, επίσης, ότι ο μόνος δρόμος για να πετύχουμε ικανοποιητικά επιτόκια είναι να μειώσουμε το έλλειμμα, αρχικά, και το χρέος, μακροπρόθεσμα. Είναι υπό το πρίσμα αυτό τα μέτρα που λήφθηκαν αναγκαία;
Όταν χρωστάς προσπαθείς να πετύχεις δύο πράγματα. Να αυξήσεις τα έσοδά σου και να περιορίσεις τα έξοδά σου. Ένα από τα μεγαλύτερα έξοδα της χώρας μας είναι οι εξοπλισμοί. Αυτό είναι πασίγνωστο, όσο και το γεγονός ότι είμαστε η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα της οποίας τόσο μεγάλο ποσοστό του ΑΕΠ καταναλώνεται στους εξοπλισμούς. Είμαστε, όμως, και η μοναδική, κατ’ ουσία, ευρωπαϊκή χώρα που έχει σύνορα και μάλιστα ενεργό casus beli εναντίον της σε περίπτωση που εξασκήσει θεμελιωμένα δικαιώματά της. Αν η ευρωπαϊκή ένωση είχε ενιαία αμυντική και εξωτερική πολιτική η χώρα μας δε θα ήταν αναγκασμένη να σηκώνει μόνη της αυτό το τεράστιο φορτίο. Όμως τότε Γερμανία, Γαλλία και ΗΠΑ θα έχαναν έναν από τους καλύτερους πελάτες των εξοπλιστικών τους βιομηχανιών. Το ζήτημα της ενιαίας ευρωπαϊκής αμυντικής πολίτικής είναι, δεδομένα, ακανθώδες. Δεν χωρεί, πάντως, αμφιβολία ότι η Ελλάδα θα ήταν η ευρωπαϊκή χώρα που θα κέρδιζε τα περισσότερα από μια τέτοια εξέλιξη. Να σημειώσουμε μόνο, ότι αν η Ελλάδα είχε εξοπλιστικές δαπάνες αντίστοιχες με εκείνες της Πορτογαλλίας, τότε η μείωση του ελλείματος που θα πραγματοποιούνταν από την αυτή περικοπή των δαπανών θα ήταν τριπλάσια από αυτή που θα επιτευχθεί με το νέο πακέτο μέτρων.
Χάριν συντομίας, ας αποδεχθούμε ότι η διαδικασία μείωσης των εξοπλιστικών δαπανών είναι και αυτή επίπονη και χρονοβόρα. Το αυτό, ας αποδεχθούμε και για την διεκδίκηση των γερμανικών πολεμικών αποζημιώσεων και του αναγκαστικού κατοχικού δανείου. Αξίζει να αναφερθεί τουλάχιστον ότι οι αποζημιώσεις και το δάνειο εκτιμώνται σήμερα σε εκατόν πενήντα δισεκατομμύρια ευρώ (150.000.000.000€) ΧΩΡΙΣ τους τόκους. Ας επιστρέψουμε στην γκρίζα καθημερινότητα, προκειμένου να απαντήσουμε στο κρίσιμο ερώτημα: είναι τα ληφθέντα μέτρα τα μοναδικά που υπήρχαν διαθέσιμα στη φαρέτρα της ελληνικής κυβέρνησης;
Οι υπέρμαχοί τους αυτό υποστηρίζουν. Κουνούν, μάλιστα επιδεικτικά το δάκτυλο στους διαφωνούντες, εγκαλώντας τους για στείρα και ανέξοδη κριτική, ενώ δεν καταθέτουν εναλλακτικές προτάσεις. Πρόκειται περί τερατώδους ψέματος. Εναλλακτικές προτάσεις υπάρχουν, αλλά θάβονται κάτω από την κατακλυσμιαία προπαγάνδα, που προσπαθεί να παρουσιάσει τον πρωθυπουργό ως τον νεομάρτυρα που πρόθυμα και αγόγγυστα αίρει τον σταυρό του μαρτυρίου. Πιστεύω ότι είναι χρήσιμο να παρουσιαστούν εδώ ορισμένες από τις προτάσεις αυτές, ως μια ελάχιστη συμβολή στον σχετικό διάλογο.
Α) Αύξηση του συντελεστή φορολογίας των επιχειρήσεων.
Μια από τις πρώτες νομοθετικές ρυθμίσεις που ψήφισε η "νεοφιλελεύθερη και ανάλγητη" κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας ήταν η μείωση του συντελεστή φορολογίας των επιχειρήσεων από 35% που ήταν, σε 25%. Αυτό έγινε, υποτίθεται για να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα και να δημιουργηθεί καλύτερη προοπτική για την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά. Σταδιακή μείωση του ρυθμού ανάπτυξης μέχρι του σημείου της σημερινής ύφεσης, καταβαράθρωση των δημοσίων εσόδων, ραγδαία αύξηση του ελλείμματος του ισοζυγίου εισαγωγών- εξαγωγών. Γιατί, λοιπόν, δεν ξεκίνησε η αύξηση των κρατικών εσόδων από την αύξηση του φόρου των επιχειρήσεων, όταν μάλιστα η κυβέρνηση θεωρεί εαυτήν "Σοσιαλιστική"; Γιατί απλούστατα αυτό είναι ολότελα αντίθετο με ό,τι πρεσβεύει η νεοφιλελεύθερη πολιτική, την οποία πιστά και απαρέγκλιτα ακολουθεί η κυβέρνηση.
Β) Φορολόγηση της Εκκλησίας.
Στον κρατικό προϋπολογισμό είναι και φέτος εγγεγραμμένο ένα ολοστρόγγυλο μηδενικό στη θέση του φόρου που προβλέπεται από την φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας. Παράλληλα, διατηρούνται οι προνομιακοί συντελεστές με τους οποίους φορολογούνται οι πολλές και διάφορες επιχειρηματικές δραστηριότητες της εκκλησίας. Το θεάρεστο αποτέλεσμα είναι φτωχότερο ποίμνιο και πλουσιότερη εκκλησία. Το πόσο σοσιαλιστικό- ή έστω χριστιανικό- είναι αυτό, είναι ακόμη υπό διερεύνηση από τις επιστήμες.
Γ) Αύξηση του συντελεστή φορολογίας των τραπεζών.
Προσπάθησα να το διασταυρώσω μέσω φίλων λογιστών και τραπεζικών και τελικά είναι αλήθεια. Οι τράπεζες φορολογούνται με το συγκλονιστικό 14%!!! Αν υπολογίσουμε τα κέρδη των ελληνικών τραπεζών σε περίπου 4 δισ. ευρώ τότε η εξίσωση του συντελεστή φορολογίας των τραπεζών με αυτόν τον κοινών επιχειρήσεων, τότε μιλάμε για περίπου μισό δίσ. παραπάνω έσοδα για το κράτος. Και μιλάμε για τις ίδιες τράπεζες που πήραν το μυθικό πακέτο στήριξης από την προηγούμενη κυβέρνηση, δηλαδή από τις τσέπες των Ελλήνων φορολογούμενων.
Δ) Φορολόγηση μερισμάτων από μετοχές και λοιπών χρηματιστηριακών εσόδων.
Σήμερα τα έσοδα αυτά φορολογούνται με αστείους συντελεστές της τάξης του 1%. Τα χρήματα που αλλάζουν χέρια στο χρηματιστήριο καθημερινά είναι πάρα πολλά, οπότε πολύ μεγάλο θα μπορούσε να είναι το κέρδος και για την ελληνική οικονομία.
Ε) Αύξηση του συντελεστή φορολογίας των off-shore εταιρειών.
Με πρόσφατη νομοθετική ρύθμιση κατέστη ασύμβατη η κατοχή δημοσίου αξιώματος με την συμμετοχή σε εταιρείες off-shore. Προσωπικά διαφωνώ. Δεν θεωρώ ανήθικη τη συμμετοχή των πολιτικών σε τέτοιες εταιρείες. Ανήθικοι είναι οι νόμοι που καθιστούν προνομιακή τη φορολογική τους μεταχείριση. Να φορολογηθούν τα κέρδη και η ακίνητη περιουσία των off-shore εταιρειών όπως τα κέρδη και η ακίνητη περιουσία όλων των υπολοίπων Ελλήνων. Έτσι θα σταματήσει η οικονομική αιμορραγία της χώρας.
ΣΤ) Είσπραξη των βεβαιωμένων οφειλών.
Μέχρι τις εκλογές γνωρίζαμε ότι οι βεβαιωμένοι ανείσπρακτοι φόροι ανέρχονται σε 30 δισ. Η αλήθεια είναι ότι δυνατότητα να εισπραχθούν υπάρχει μόνο για τα 8. Έστω! Εδώ και πέντε μήνες έχουν εισπραχθεί 400 εκατομμύρια. Να υπενθυμίσω ότι το πρόσθετο πακέτο μέτρων που έκανε τη χώρα να παραμιλάει ήταν ύψους 4δισ...
Αυτά, έτσι επιγραμματικά. Βέβαια το επιγραμματικά είναι μάλλον άστοχο αφού έχω γράψει κι εγώ δεν ξέρω πόσες σελίδες, αλλά είναι τόσο μεγάλο το θέμα που χρειάζονται τόμοι. Αλλά να μην νομίζουν ότι τρώμε κουτόχορτο.
Υ.Γ. Όταν κάποιοι σου λένε ότι έφτασες σε αδιέξοδο, συνήθως εννοούν να κάνεις πίσω. Η μόνη μας επιλογή είναι να πάμε μπροστά. Έστω κι αν χρειαστεί να τους γκρεμίσουμε...
Τι σημαίνει αναγκαίο; Αυτό το οποίο πρέπει οπωσδήποτε να γίνει. Για παράδειγμα, είναι αναγκαίο να τραφείς προκειμένου να επιβιώσεις. Κάποιος μπορεί να πει ότι είναι αναγκαίο να εργαστείς προκειμένου να μπορέσεις να τραφείς. Αυτό όμως είναι λάθος. Διότι πρώτον μπορείς να κλέψεις την τροφή σου ή μπορεί να είσαι εισοδηματίας και να μην χρειάζεται να εργαστείς ή, ακόμη, να εργάζεσαι αλλά να μην μπορείς να τραφείς, διότι δεν έχεις τρόπο να καρπωθείς το αποτέλεσμα τις εργασίας σου. Το πρώτο που θα πρέπει να συζητηθεί είναι αν το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα των μέτρων είναι αναγκαίο. Δηλαδή, αν το κράτος βρίσκεται σε άμεση ανάγκη να μειώσει το έλλειμμα και το δημόσιο χρέος. Η αναγκαιότητα αιτιολογείται από το αυξημένο κόστος του δανεισμού στο οποίο υποχρεώνεται η χώρα, επειδή ακριβώς έχει αυξημένο έλλειμμα και χρέος. Τουλάχιστον έτσι μας λένε. Διότι, όπως γράφει και ο Δημήτρης Ελευθεράτος στη Sportday «Η Ελλάδα, που έχει έλλειμμα 12,7% και δημόσιο χρέος 179%, δανείζεται με επιτόκιο 6,4%. Την ίδια στιγμή η Ισπανία του ελλείμματος 11,4% και του χρέους 207% δανείζεται με επιτόκιο 3%. Συμπέρασμα: ο γρίφος επιζητεί πολιτική κι όχι δημοσιονομική εξήγηση». (Για ολόκληρο το άρθρο δείτε στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://www.sday.gr/page.ashx?pid=2&aid=6240&autid=2 ). Σίγουρα κάτι παράξενο συμβαίνει και οι «αγορές» έχουν βαλθεί να γδάρουν εμάς και κάνουν τα στραβά μάτια για άλλες χώρες, μεταξύ των οποίων και η Ισπανία. Όπως είναι επίσης σίγουρο ότι οι κραυγές της κυβέρνησης περί χρεοκοπίας, τιτανικού της ελληνικής οικονομίας και λοιπών αστειοτήτων συνδέονται άμεσα με την αντιμετώπιση που μας επιφυλάσσουν οι «αγορές» και η Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι νόμοι που έδωσαν τη δυνατότητα στους περίφημους κερδοσκόπους να κερδοσκοπούν σε βάρος ολόκληρων λαών ψηφίστηκαν από τις κυβερνήσεις, ήταν δηλαδή αποτελέσματα συγκεκριμένης πολιτικής. Επομένως, το να αφαιρεθεί από τους κερδοσκόπους η δυνατότητα αυτή είναι κάτι που μπορεί να επιτευχθεί με πολιτικά μέσα επίσης.
Έστω, όμως, ότι η διαδικασία πολιτικής επίλυσης του προβλήματος της διεθνούς κερδοσκοπίας είναι χρονοβόρα, και οι ανάγκες της χώρας μας για ρευστό άμεσες. Έστω, επίσης, ότι ο μόνος δρόμος για να πετύχουμε ικανοποιητικά επιτόκια είναι να μειώσουμε το έλλειμμα, αρχικά, και το χρέος, μακροπρόθεσμα. Είναι υπό το πρίσμα αυτό τα μέτρα που λήφθηκαν αναγκαία;
Όταν χρωστάς προσπαθείς να πετύχεις δύο πράγματα. Να αυξήσεις τα έσοδά σου και να περιορίσεις τα έξοδά σου. Ένα από τα μεγαλύτερα έξοδα της χώρας μας είναι οι εξοπλισμοί. Αυτό είναι πασίγνωστο, όσο και το γεγονός ότι είμαστε η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα της οποίας τόσο μεγάλο ποσοστό του ΑΕΠ καταναλώνεται στους εξοπλισμούς. Είμαστε, όμως, και η μοναδική, κατ’ ουσία, ευρωπαϊκή χώρα που έχει σύνορα και μάλιστα ενεργό casus beli εναντίον της σε περίπτωση που εξασκήσει θεμελιωμένα δικαιώματά της. Αν η ευρωπαϊκή ένωση είχε ενιαία αμυντική και εξωτερική πολιτική η χώρα μας δε θα ήταν αναγκασμένη να σηκώνει μόνη της αυτό το τεράστιο φορτίο. Όμως τότε Γερμανία, Γαλλία και ΗΠΑ θα έχαναν έναν από τους καλύτερους πελάτες των εξοπλιστικών τους βιομηχανιών. Το ζήτημα της ενιαίας ευρωπαϊκής αμυντικής πολίτικής είναι, δεδομένα, ακανθώδες. Δεν χωρεί, πάντως, αμφιβολία ότι η Ελλάδα θα ήταν η ευρωπαϊκή χώρα που θα κέρδιζε τα περισσότερα από μια τέτοια εξέλιξη. Να σημειώσουμε μόνο, ότι αν η Ελλάδα είχε εξοπλιστικές δαπάνες αντίστοιχες με εκείνες της Πορτογαλλίας, τότε η μείωση του ελλείματος που θα πραγματοποιούνταν από την αυτή περικοπή των δαπανών θα ήταν τριπλάσια από αυτή που θα επιτευχθεί με το νέο πακέτο μέτρων.
Χάριν συντομίας, ας αποδεχθούμε ότι η διαδικασία μείωσης των εξοπλιστικών δαπανών είναι και αυτή επίπονη και χρονοβόρα. Το αυτό, ας αποδεχθούμε και για την διεκδίκηση των γερμανικών πολεμικών αποζημιώσεων και του αναγκαστικού κατοχικού δανείου. Αξίζει να αναφερθεί τουλάχιστον ότι οι αποζημιώσεις και το δάνειο εκτιμώνται σήμερα σε εκατόν πενήντα δισεκατομμύρια ευρώ (150.000.000.000€) ΧΩΡΙΣ τους τόκους. Ας επιστρέψουμε στην γκρίζα καθημερινότητα, προκειμένου να απαντήσουμε στο κρίσιμο ερώτημα: είναι τα ληφθέντα μέτρα τα μοναδικά που υπήρχαν διαθέσιμα στη φαρέτρα της ελληνικής κυβέρνησης;
Οι υπέρμαχοί τους αυτό υποστηρίζουν. Κουνούν, μάλιστα επιδεικτικά το δάκτυλο στους διαφωνούντες, εγκαλώντας τους για στείρα και ανέξοδη κριτική, ενώ δεν καταθέτουν εναλλακτικές προτάσεις. Πρόκειται περί τερατώδους ψέματος. Εναλλακτικές προτάσεις υπάρχουν, αλλά θάβονται κάτω από την κατακλυσμιαία προπαγάνδα, που προσπαθεί να παρουσιάσει τον πρωθυπουργό ως τον νεομάρτυρα που πρόθυμα και αγόγγυστα αίρει τον σταυρό του μαρτυρίου. Πιστεύω ότι είναι χρήσιμο να παρουσιαστούν εδώ ορισμένες από τις προτάσεις αυτές, ως μια ελάχιστη συμβολή στον σχετικό διάλογο.
Α) Αύξηση του συντελεστή φορολογίας των επιχειρήσεων.
Μια από τις πρώτες νομοθετικές ρυθμίσεις που ψήφισε η "νεοφιλελεύθερη και ανάλγητη" κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας ήταν η μείωση του συντελεστή φορολογίας των επιχειρήσεων από 35% που ήταν, σε 25%. Αυτό έγινε, υποτίθεται για να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα και να δημιουργηθεί καλύτερη προοπτική για την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά. Σταδιακή μείωση του ρυθμού ανάπτυξης μέχρι του σημείου της σημερινής ύφεσης, καταβαράθρωση των δημοσίων εσόδων, ραγδαία αύξηση του ελλείμματος του ισοζυγίου εισαγωγών- εξαγωγών. Γιατί, λοιπόν, δεν ξεκίνησε η αύξηση των κρατικών εσόδων από την αύξηση του φόρου των επιχειρήσεων, όταν μάλιστα η κυβέρνηση θεωρεί εαυτήν "Σοσιαλιστική"; Γιατί απλούστατα αυτό είναι ολότελα αντίθετο με ό,τι πρεσβεύει η νεοφιλελεύθερη πολιτική, την οποία πιστά και απαρέγκλιτα ακολουθεί η κυβέρνηση.
Β) Φορολόγηση της Εκκλησίας.
Στον κρατικό προϋπολογισμό είναι και φέτος εγγεγραμμένο ένα ολοστρόγγυλο μηδενικό στη θέση του φόρου που προβλέπεται από την φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας. Παράλληλα, διατηρούνται οι προνομιακοί συντελεστές με τους οποίους φορολογούνται οι πολλές και διάφορες επιχειρηματικές δραστηριότητες της εκκλησίας. Το θεάρεστο αποτέλεσμα είναι φτωχότερο ποίμνιο και πλουσιότερη εκκλησία. Το πόσο σοσιαλιστικό- ή έστω χριστιανικό- είναι αυτό, είναι ακόμη υπό διερεύνηση από τις επιστήμες.
Γ) Αύξηση του συντελεστή φορολογίας των τραπεζών.
Προσπάθησα να το διασταυρώσω μέσω φίλων λογιστών και τραπεζικών και τελικά είναι αλήθεια. Οι τράπεζες φορολογούνται με το συγκλονιστικό 14%!!! Αν υπολογίσουμε τα κέρδη των ελληνικών τραπεζών σε περίπου 4 δισ. ευρώ τότε η εξίσωση του συντελεστή φορολογίας των τραπεζών με αυτόν τον κοινών επιχειρήσεων, τότε μιλάμε για περίπου μισό δίσ. παραπάνω έσοδα για το κράτος. Και μιλάμε για τις ίδιες τράπεζες που πήραν το μυθικό πακέτο στήριξης από την προηγούμενη κυβέρνηση, δηλαδή από τις τσέπες των Ελλήνων φορολογούμενων.
Δ) Φορολόγηση μερισμάτων από μετοχές και λοιπών χρηματιστηριακών εσόδων.
Σήμερα τα έσοδα αυτά φορολογούνται με αστείους συντελεστές της τάξης του 1%. Τα χρήματα που αλλάζουν χέρια στο χρηματιστήριο καθημερινά είναι πάρα πολλά, οπότε πολύ μεγάλο θα μπορούσε να είναι το κέρδος και για την ελληνική οικονομία.
Ε) Αύξηση του συντελεστή φορολογίας των off-shore εταιρειών.
Με πρόσφατη νομοθετική ρύθμιση κατέστη ασύμβατη η κατοχή δημοσίου αξιώματος με την συμμετοχή σε εταιρείες off-shore. Προσωπικά διαφωνώ. Δεν θεωρώ ανήθικη τη συμμετοχή των πολιτικών σε τέτοιες εταιρείες. Ανήθικοι είναι οι νόμοι που καθιστούν προνομιακή τη φορολογική τους μεταχείριση. Να φορολογηθούν τα κέρδη και η ακίνητη περιουσία των off-shore εταιρειών όπως τα κέρδη και η ακίνητη περιουσία όλων των υπολοίπων Ελλήνων. Έτσι θα σταματήσει η οικονομική αιμορραγία της χώρας.
ΣΤ) Είσπραξη των βεβαιωμένων οφειλών.
Μέχρι τις εκλογές γνωρίζαμε ότι οι βεβαιωμένοι ανείσπρακτοι φόροι ανέρχονται σε 30 δισ. Η αλήθεια είναι ότι δυνατότητα να εισπραχθούν υπάρχει μόνο για τα 8. Έστω! Εδώ και πέντε μήνες έχουν εισπραχθεί 400 εκατομμύρια. Να υπενθυμίσω ότι το πρόσθετο πακέτο μέτρων που έκανε τη χώρα να παραμιλάει ήταν ύψους 4δισ...
Αυτά, έτσι επιγραμματικά. Βέβαια το επιγραμματικά είναι μάλλον άστοχο αφού έχω γράψει κι εγώ δεν ξέρω πόσες σελίδες, αλλά είναι τόσο μεγάλο το θέμα που χρειάζονται τόμοι. Αλλά να μην νομίζουν ότι τρώμε κουτόχορτο.
Υ.Γ. Όταν κάποιοι σου λένε ότι έφτασες σε αδιέξοδο, συνήθως εννοούν να κάνεις πίσω. Η μόνη μας επιλογή είναι να πάμε μπροστά. Έστω κι αν χρειαστεί να τους γκρεμίσουμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου